ภพนิรันดร์

ลมพัดวูบใหญ่ ทำให้สิรินยารู้สึกเหมือนว่าเคยมาวัดนี้มาก่อนทั้งที่ยังไม่เคยมาเลย และได้กลิ่นดอกปีบหอมโชยมาตามแรงลมอย่างน่าประหลาดใจ
สิรินยาก้มลงกราบหลวงพ่อในโบสถ์ด้วยอาการเหม่อลอย และเกิดนิมิตรในช่วงสั้นๆ ว่าเธอเคยมากับใครคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ แต่ ณ ตอนนี้ เขาคนนั้นคือต้นตระการ
ภาพในอดีตผุดขึ้นในความทรงจำของสิรินยาโดยไม่ได้ตั้งใจ และเธอเริ่มมองเห็นในนิมิตรของเธอว่าเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งชุดเครื่องแบบตำรวจเต็มยศ
สิรินยาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าเธอนั้นไม่ได้มีสภาพเหมือนกับโบสถ์ที่เธอเห็นเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอเห็นเป็นสภาพโบสถ์ไม้ที่มีการตั้งพระพุทธรูปอย่างเป็นระเบียบสวยงาม และผู้คนในบริเวณโบสถ์ต่างแต่งตัวไม่เหมือนผู้คนในปัจจุบัน
ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ในโบสถ์นั้น จะนุ่งผ้าซิ่นกับเสื้อแพรโปร่งบาง หรือเสื้อพิมพ์ดอก แขนสั้น คอกว้างเล็กน้อย ไว้ผมประบ่าหรือทรงบ๊อบ คาดผมด้วยที่คาดผมไข่มุกหรือผ้าลายสวยๆ
ส่วนผู้ชาย ยังคงนุ่งผ้าม่วงโจงกระเบน และมีการใส่กางเกงขายาวตามแบบชาติตะวันตกปะปนมาอยู่บ้าง หากแต่บางคนก็ยังนิยมนุ่งกางเกงผ้าแพรของจีนและเสื้อคอกลมสีขาว
ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้สิรินยาฉุกคิดและนิ่งที่จะดูภาพที่เธอเห็นด้วยความตั้งใจและจดจำ พลันเธอก็เห็นต้นตระการแต่งกายในชุดตำรวจ ส่วนพ่อและแม่ของเธอก็แต่งตัวเหมือนคนในสมัยช่วงรัชกาลที่ 5 และ 6