เรื่องลับริมบังกะโล

เวียงอวัศย์รีสอร์ตเกาะช้างอันแสนสุขต้องอลหม่าน
เมื่อคุณเงินยวง แขกวีวีไอพีสุดแสบ
บังคับให้ดนีย์นาถ สาวรักษ์โลกช่วยวางแผน
ปลอมเจ้าหล่อนเป็นแม่บ้านบังกะโลสวีต
เพื่อใกล้ชิดกับดนตรี ดาราหนุ่มหล่อในฝัน
โดยหารู้ไม่ว่า ดนีย์นาถเองก็เป็นแม่บ้านกำมะลอเช่นกัน
และเธอเข้ามาที่นี่เพื่อสืบความลับของคามินทร์
แขกหนุ่มสุดเซ็กซี่ในบังกะโลหลังข้างๆ!

ความลับ ซ้อนความลับ
กับผู้ชายสองคนที่ฮอตยิ่งกว่าอุณหภูมิซัมเมอร์ริมหาด
ดนีย์นาถจะทำเช่นไร เมื่อเป้าหมายของเธอเริ่มระแคะระคาย
แล้วหัวใจของเธอก็เริ่มสั่นแปลกๆ
ไหนจะแฟนเก่าที่ตามมาขอคืนดี
และยังพลพรรคชาวรีสอร์ตที่ป่วนไม่หยุด!
. . . . . . . . . .

...จนถึงตอนนี้ ดนีย์นาถยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องดี จริงๆ หรือไม่ ที่เธอตกกระไดพลอยโจนไปในแผนการของคุณเงินยวง แถมใครอีกคนที่ติดร่างแหมาด้วยก็คือคุณบัตเลอร์ปภังกร

รายหลังกลับมาถึงบังกะโลห้องเอหนึ่งตอนที่เธอกำลังสอนคุณเงินยวงทำเตียง เขาหอมกรุ่นไปทั้งตัวด้วยน้ำหอมกลิ่นยูนิเซ็กซ์ ไม่อยากคิดเลยว่าการเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเรื่องงี่เง่าที่เกิดขึ้นจะทำให้โลกต้องเสียพลังงาน น้ำ และไฟฟ้าไปโดยเปล่าประโยชน์ขนาดไหน

"ฉันต้องการให้แขกห้องเอสองเข้าใจว่าฉันเป็นแม่บ้านสำหรับห้องเขา" คุณเงินยวงประกาศประสงค์ทันที ระหว่างนี้คุณชาโตบริยองด์เดินเข้ามาดุนจมูกที่ข้อเท้าผู้เข้ามาใหม่ เห็นได้ชัดว่าคุณบัตเลอร์แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ถึงกระนั้นก็ไม่วายยืนตัวแข็งกึ๋ง ทำท่าจดใจกับคำอธิบายของแขกวีวีไอพี

"เรื่องนี้จะสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่มีแก้มอูมกับคุณพังคอยช่วยเหลือฉัน"

คนฟังส่งสายตาพิฆาตมาทางเธอ ดนีย์นาถได้แต่ก้มหลบตา

คุณเงินยวงคงทันเห็น จึงช่วยชีวิตเธอไว้ว่า "แก้มอูมให้การ บริการ ที่ดีพอใช้ เธอขนผ้าออกไปเก็บก่อนก็ได้จ้ะ"
ดนีย์นาถก้มศีรษะรับ รีบก้าวไปกอบแขนอุ้มกองผ้า

สีม่วงทั้งหลายที่ถูกถอดทิ้งไว้ คุณชาโตบริยองด์พยายามจะเข้ามาแย่งผ้า แต่เธอทำเสียงจึ๊กจั๊กจนมันนึกว่าเธอเล่นด้วย

ก่อนออกจากห้อง หญิงสาวยังได้ยินคุณปภังกรถามแขก "ผมอาจจะต้องขอทำความเข้าใจอย่างครบถ้วนเพื่อให้บริการได้อย่างไม่ตกหล่น ทำไมคุณเงินยวงถึงอยากให้แขกห้องเอสองเข้าใจอย่างนั้นเหรอครับ"

"มันมีเหตุผลน่ารักเล็กๆ น้อยๆ จ้ะที่รัก..."
. . . . . . . . .

คำนำนักเขียน

เรื่องลับริมบังกะโลเป็นพล็อตที่เริ่มขึ้นด้วยความนึกสนุก ว่าถ้าในนิยายเรื่องหนึ่ง มีคนปลอมตัวซ้อนกันสองคน มันจะอลหม่านพันตูอย่างไร

ด้วยเส้นเรื่องเบาสมองนี้ ทำให้คิดว่าน่าจะเป็นงานอ่านพักร้อน และเลยเลือกเซ็ตติ้งเป็นรีสอร์ทริมทะเล มีบังกะโลติดชายหาดสวยๆ สักแห่ง (ที่คนเขียนอยากไป ฮา)

ไม่คิดเลยว่า เรื่องเบาๆ ที่นึกไว้ ไปๆ มาๆ จะอีนุงตุงนังจนคนเขียนปวดหัวไปหลายตลบ หมดกระดาษทดไปหลายแผ่น เพราะการดำเนินเรื่องในสถานที่เล็กๆ เพียงไม่กี่ฉาก กับตัวละครกลุ่มเล็กๆ เพียงไม่กี่คน และเวลาเดินเรื่องเพียงไม่กี่วัน ทำให้มันมีลักษณะคล้ายละครเวที แต่ละตัวเล่นเอาเถิดเจ้าล่อ ซ่อนกันไปซ่อนกันมา เจอะความลับอย่างหนึ่ง ก็ยังมีความลับอีกอย่างผุดขึ้นมาคอยหักมุมเรื่อยๆ ไป แล้วที่สำคัญ แต่ละตัวละครต่างมีจุดมุ่งหมายและประเด็นในใจแรงกล้า การกระทำของคนหนึ่งในฉากหนึ่งอาจมีความหมายอย่างหนึ่ง แต่ที่แท้ทำไปเพื่ออีกอย่าง และแล้วกลับเกิดผลอีกอย่าง เรียกว่าเวลาเขียนต้องตั้งสติให้มั่น ไม่งั้นจะเตลิดตามฟองคลื่นทะเลไปได้

แต่ถึงที่สุด เรื่องลับริมบังกะโลกลายเป็นงานอีกชิ้นที่ทำให้คนเขียนอิ่มใจ เมื่อได้กลับมาตรวจทานหลังเขียนจบ ผมรู้สึกว่าปราปต์เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ท้าทายขึ้น แต่ขณะเดียวกันก็น่าดีใจที่ยังไม่ทิ้งอารมณ์ขันให้หายไป

หวังว่าท่านผู้อ่านจะได้รับรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และได้เห็นภาพชีวิตของชาวรีสอร์ท ตลอดจนของคนตัวเล็กๆ หลายๆ คนที่พยายามต่อสู้ในอีกหลายๆ แง่มุม ทั้งที่เราเคยเห็นและไม่เคยเห็น ทั้งที่นึกออกและนึกไม่ถึงนะครับ

ปราปต์