จะอยู่เคียงข้างเธอนิจนิรันดร์

นภารัตน์ไปรับลูกสาวของเธอที่โรงเรียนแล้วพามานั่งในรถกับณภัทร
ทันทีที่ลูกสาวตัวน้อยของเธอก้าวขึ้นรถ…
“คุณแม่คะ...พี่คนนี้ใครคะ...คุณพ่อของนีน่าหรือเปล่า ทำไมหล่อจัง”
เด็กน้อยถามแม่ของเธอด้วยความไม่ประสีประสาจนนภัทรอมยิ้มออกมาและนึกในใจว่า
“สงสัยอาจารย์จะเลิกกับสามีแล้วสินะ เพราะว่าลูกสาวบอกว่าคุณพ่อของนีน่าหรือเปล่า”
ณภัทรอมยิ้มเล็กน้อย...จนนภารัตน์สังเกตได้ว่าณภัทรแอบยิ้มที่ได้ยินนี้หน้าลูกสาวของเธอพูดถามถึงคุณเป็นพ่อ
“พี่เค้ารถล้มค่ะลูก แล้วเขาก็เป็นไข้เดี๋ยวเราจะไปส่งพี่ที่คอนโดนะ นีน่าก็ไปกับคุณแม่ด้วย”
“ค่ะคุณแม่...นีน่าไม่ดื้อไม่ซนนะคะ”
เด็กหญิงนั่งไปภายในรถอย่างเรียบร้อย นภารัตน์ขับรถไปตามทางที่พิชชาบอกเธอเอาไว้ นภัทรกึ่งสลึมสลือมองดูทางไปด้วยจนใกล้จะถึงคอนโดของเธอ
“ตรงนี้ก็ได้ค่ะ...อาจารย์ส่งภัทรตรงนี้ก็ได้...อาจารย์ไม่ต้องลำบากนะคะเพราะว่าอาจารย์กับน้องนีน่าจะได้กลับไปพักผ่อนด้วย ภัทรไหวค่ะ”
“ไม่ดีมั้ง...เดี๋ยวอาจารย์ขับขึ้นไปส่งบนคอนโดเลย พักอยู่ชั้นไหน...อีกนิดเดียวเองเนี่ยทำไมจะต้องเดินไปขึ้นลิฟต์เองให้ลำบาก”
“อ่อ...ขอบคุณค่ะอาจารย์ ภัทรอยู่ชั้น 9 ณภัทรพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนระโหยโรยแรงไปด้วยพิษไข้”
นภารัตน์ จอดรถที่ชั้น 9 แล้วประคองณภัทรเข้าไปในห้องของเธอโดยมีนีน่าเดินตามอยู่ไม่ห่าง
ณภัทรตัวสูงใหญ่กว่านภารัตน์มาก พอเดินมาถึงใกล้โซฟาตัวใหญ่ นภารัตน์ตั้งใจที่จะพาณภัทรล้มตัวลงนอนอย่างเบาแต่ปรากฏว่าด้วยความตัวใหญ่ของรัฐเองทำให้นภารัตน์เสียหลักล้มลงไปนอนทับเข้าอย่างเต็มแรง
อุ๊บ...
ร่างเล็กของนภารัตน์ล้มลงไปทับณภัทรเข้าอย่างเต็มเปา
ลมหายใจของสองร่างราดรดกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าสวยและหล่อของทั้งสองคนต่างประชิดกันท่ามกลางสายตาเบิกโพลงอย่างตกใจของทั้งคู่
นภารัตน์อดใจในความหน้าตาดีของณภัทรไม่ได้ เธอจึงก้มลงหอมที่แก้มของณภัทรด้วยอาการอดรนทนไม่ไหว
“คุณแม่หอมแก้มพี่เค้าด้วยเหรอคะ”
เสียงเล็กๆดังขึ้นมาในขณะที่ทั้งนภารัตน์และณภัทรกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความรักของเธอทั้งคู่อยู่
“อ่ะ..ม่ะ ไม่ใช่จะลูก แม่แค่จะวัดไข้พี่เขาที่แก้มแค่นั้นแหละลูก เหมือนที่แม่หอมแก้มนีน่าไงลูก”
คำตอบข้างๆคูๆของนภารัตน์ทำเอานภัทรยิ้มกริ่มด้วยความเขินอายเช่นกัน
ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของนภัสและนภารัตน์อีกเลย