ปล้นรักท่านประธาน

ธีรนพ...เขาพาเลขาตัวเองขึ้นห้องแทนคู่ขา
ณฐิตา...เธอรักเขาจนขอพลีกายเป็นคู่ขาเขาสักคืน
จากความผิดฝาผิดตัวในคืนที่แสนเร่าร้อน ก่อให้เกิดความรู้สึกที่ท่านประธานหนุ่มจะไม่มีวันปฏิเสธเลขาตัวเองได้อีกเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เธอ...เป็นยังไงบ้าง” ยอม...เขาเริ่มก่อนก็ได้
“ก็สบายดีค่ะ” ถึงจะแอบกลับมาก่อน แต่ก็คิดว่าแบบนั้นน่าจะดีกว่าต้องกระอักกระอ่วนใจตอนต้องคุยเรื่องที่เกิดขึ้น นี่เธอก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเขามารื้อฟื้นเพื่ออะไร
“เรา...” ธีรนพถอนหายใจเฮือกใหญ่ “นอนด้วยกัน...แล้วนะ” เขาเค้นคำพูดออกมา คำที่ไม่ได้พูดต่อท้ายก็คือความจริงที่ว่า ไม่ได้ป้องกัน ด้นสด แล้วก็ถึงทุกรอบ
“ค่ะ หวานรับทราบค่ะ”
“แล้ว...” ให้ตายเหอะ นี่เขาแอบคาดหวังว่าเธอจะหน้าแดงหรือมีปฏิกิริยาเขินอายอะไรสักอย่าง แต่นี่ไม่...แล้วก็ยังพูดเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา เรื่องปกติเหมือนการไปกินข้าวด้วยกันอะไรแบบนี้
ณฐิตาเตรียมใจแล้วสำหรับอะไรก็แล้วแต่ที่มันจะต้องเกิดขึ้น เธอเป็นผู้ใหญ่ เข้าใจอะไรที่เป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่ใช่ชีวิตที่เพ้อฝัน ต้องรอเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย
“แล้ว...เธอจะเอายังไงต่อ”
แล้วเขาล่ะ เขาจะเอายังไงต่างหาก ณฐิตาคิดว่าเรื่องนี้ควรเป็นเรื่องที่ฝ่ายชายควรจะพูดออกมามากกว่า จะให้เธอร้องหาความรับผิดชอบ เพื่อให้เขาปฏิเสธน่ะเหรอ ไม่มีทางเสียล่ะ
“ท่านประธานจะรับผิดชอบหวานเหรอคะ” เธอพูดก็ได้ แล้วก็มองตรงไปยังคนที่ยังตีหน้าขรึม
“แล้วเธอต้องการแบบไหน อยากให้ฉันรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ...” ฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะฝืนให้สิ่งที่เกิดขึ้นมันไปในทิศทางนั้น จะว่าไปเธอเองก็อยากได้เขาเอง มันไม่ควรเป็นเรื่องที่ต้องหาคนผิด คนถูก คนรับผิดชอบ คนถูกรับผิดชอบ
“ตอบไวมาก ก็เพิ่งรู้นะว่าจริงๆ แล้วเธอเป็นพวกฟรีเซ็กซ์...” นี่เขาเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมต้องหงุดหงิด ทำไมต้องทำเหมือนอยากให้เธออยากได้ความรับผิดชอบจากเขาด้วยวะ
“มีอะไรอีกไหมคะ” ใจเธอยังไม่เข้มแข็งขนาดที่จะมาทนฟังคำกระแหนะกระแหน
“งานยุ่งขนาดนั้นเลย!” นี่เขาโมโหอีกแล้วนะ แล้วก็ไม่รู้ตัวด้วยว่าทำไมมันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตลอด
“ค่ะ วันจันทร์ทีไรก็งานเยอะแบบนี้แหละค่ะ” เธอพยายามฝืนยิ้มให้คนตรงหน้า
“เชิญ!” ปล่อยตัวเธอออกไปเถอะ ถ้าคุยกันต่อ เขานี่ล่ะที่จะคลั่ง!