นางหงส์ตระกูลชิน

เจียวจ้านหยิบผ้าคลุมกายจากฉากกั้นขึ้นมา คลี่ออกและพันกายนางเอาไว้ แต่เขาไม่ได้เอามือออกจากการโอบ จึงคล้ายกับว่าเขากำลังกอดนางอยู่
เขาช้อนสายตามองนาง บ่งบอกถึงความปรารถนาที่มีต่อเรือนร่างนี้อย่างมากล้น
"ข้าจะรอเจ้าหายนะ เฟยฟาง วันนั้นเจ้าคงจะได้เป็นภรรยาของข้าอย่างสมบูรณ์"
เขาหักดิบอารมณ์ของตนเองด้วยเหตุผลที่ควรอยู่เหนือความต้องการ นางป่วย เขาจะใจร้ายกับนางได้อย่างไร สามีภรรยาต้องสมยอมต่อกันและกันไม่ใช่หรือ
"อยาก...หาย"
นางเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบาพลางก้มหน้า เจียวจ้านเห็นแววตาที่แสนเศร้าของนางก็ปลอบโยน
"ข้าหาหนทางรักษาเจ้าและกำลังทำอยู่ หากเจ้าอยากหาย เจ้าต้องดูแลตนเองให้มากกว่านี้และดื่มสมุนไพรตามที่ข้าสั่ง แล้วเจ้าจะหาย รับปากกับข้าได้หรือไม่ ว่าเจ้าจะรักษาตนเอง ข้าไม่รังเกียจเจ้าที่เจ้าเป็นเช่นนี้ แต่การที่เจ้าหาย มันเป็นผลดีต่อเจ้ามากนะ"
เขาสังเกตได้ว่าไม่ใช่นางไม่รู้สึกอะไร หากเขาเอ่ย นางจะเข้าใจและเป็นเช่นนั้น เมื่อนางสะอื้นออกมาเบาๆ