ฉาย

“คิดถึงผมบ้างไหมเรลล่า” เสียงทุ้มพร่ากระซิบถามในวินาทีที่เรียวปากเฉี่ยวใบหูบอบบาง
เมื่อก่อน น้อยครั้งนักที่เขาจะทำรุ่มร่ามถึงเนื้อถึงตัว น้อยครั้งนักที่จะได้นัวเนียเคลียคลอ ต้องรอโอกาสเหมาะ ต้องรอตอนไปค้างคืนที่อื่นด้วยกัน ต้องรอให้พ้นหูพ้นตาพี่ชายเธอซึ่งก็นานๆ ที
แต่วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ และทุกวันนับจากนี้ อย่าหวังว่าเขาจะรั้งมือไม้ของตัวเอง อย่าหวังว่าเขาจะเกรงใจใครอีกต่อไป อยากกอดเมื่อไหร่จะกอดเมื่อนั้น อยากจูบตรงไหนจะจูบไม่เว้น