ขอฝากใจไว้ใกล้เธอ

ทั้งสองร่างนอนสลบไสลท่ามกลางความสุขบนห้องพักของกุลณัฐจนเวลาล่วงไปถึงบ่ายโมง
เสียงท้องร้องดังจ๊อก ๆดังมาเป็นระยะ
กุลณัฐหัวเราะขึ้นมาอย่างตลกที่เธอได้ยินเสียงท้องของคนสวยอย่างพิมพ์ชนกเรียกร้องหาข้าว
“หัวเราะอะไรยะ...ตัวเองไม่เคยหิวเหรอไง ชิ”
พิมพ์ชนกลืมตาตื่นขึ้นพลันลุกขึ้นนั่งอย่างงอนเล็ก ๆ
กุลณัฐสวมกอดพิมพ์ชนกเบา ๆเข้าที่ด้านหลังของเธอ
พิมพ์ชนกหลับตาพริ้มเพราะไม่เคยได้รับความอบอุ่นอย่างนี้มาก่อน เพราะที่ผ่านมาคู่รักของเธอไม่เคยมีใครอ่อนหวานและนุ่มนวลได้เหมือนกุลณัฐสักคนเดียว
กุลณัฐหอมเข้าที่แก้มนวลของพิมพ์ชนก...
“เดี๋ยวณัฐเวฟข้าวกล่องให้คุณพิมพ์ชนกทานก่อนนะคะ ห้องอาจจะคับแคบไปหน่อย แต่ก็สะอาดทุกตารางนิ้วนะคะ ณัฐเป็นคนชอบความสะอาด”
พิมพ์ชนกยิ้มเล็ก ๆกับตัวเธอเอง
ทั้งคู่นั่งกินข้าวกล่องด้วยกันพร้อมตบท้ายด้วยกาแฟดำคนละ 1 แก้ว ก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำพร้อมกัน
ขณะที่กุลณัฐกำลังจะแต่งตัว...
พิมพ์ชนกหยิบเงินก้อนโตในกระเป๋าของเธอออกมาวางไว้ที่โต๊ะของกุลณัฐ แล้วพูดว่า
“คิดเสียว่าฉันช่วยเธอ...ต่อไปเธอไม่ต้องไปทำงานที่ร้านมดดำอีกแล้ว ฉันจะโทรไปลาออกให้ และเธอก็มาทำงานกับฉันแทน”
“ห๊า...ไม่ได้หรอกค่ะ มันจะดูไม่ดี ณัฐต้องการทำงานหาเงินเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อกับแม่ณัฐเฉย ๆจริง ๆแล้วก็ไม่ต้องใช้อะไรมากมายอยู่แล้ว เพราะณัฐไม่ได้เป็นคนใช้เงินฟุ่มเฟือย เพียงแค่ว่าอยากหาประสบการณ์ให้กับชีวิตบ้างก็เท่านั้นเอง”
“ฉันขอโทษ...แต่เธอก็ต้องไปลาออกอยู่ดีนะ แล้วมาเป็นแฟนฉันแทน เพราะฉันรู้สึกดีเมื่อมีเธออยู่ข้าง ๆ และเธอก็รู้ใจฉันมากด้วย...ณัฐ”
พิมพ์ชนกสวมกอดเข้าที่ด้านหลังของกุลณัฐเพื่อเป็นการอ้อนวอนให้กุลณัฐทำตามที่เธอร้องขอ
“นะ...นะ...นะ”
เสียงออดอ้อนของสาวใบหน้าสวยที่แลดูเหมือนจะสลดลง เพราะกุลณัฐไม่ยอมรับปากว่าจะไปลาออกจากงานที่ผับของมดดำ
“ก็ได้...แต่ถ้าเมื่อใด คุณไม่ชอบณัฐแล้ว หรือคุณมีแฟนใหม่ คุณต้องบอกณัฐก่อนนะ จะได้เตรียมทำใจว่าณัฐต้องอกหัก แต่ขอบอกไว้ก่อนนะคะ ว่าที่ณัฐมีอะไรกับคุณคือมันมาจากส่วนลึกในใจของณัฐเอง ณัฐไม่ต้องการเงินทองอะไรทั้งนั้น ขอแค่ความรักและความจริงใจที่คุณพิมพ์จะพอมีให้ณัฐก็พอ”