ไร้วาสนา

‘พระองค์เคยบอกกับหม่อมฉันว่าระหว่างเรามันคือวาสนา...วาสนาที่ร้อยรัดกันเอาไว้ จะกี่ภพกี่ชาติมันก็จะถักทอ...’ ข้าปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลออกมาจากหางตา
ก่อนจะหลับตาลง...เมื่อมิอาจฝืน
วาสนาอย่างงั้นหรือ...
‘มาวันนี้หม่อมฉันขอสะบั้นแล้วซึ่งวาสนาของสองเรา...เป็นหม่อมฉันเองที่ไร้วาสนาจะเคียงคู่...’ เหนื่อยเหลือเกินเพคะกับการอยู่เคียงข้างพระองค์บนบัลลังก์ทอง...
‘อวี้เอ๋อร์...เจ้ารักเปิ่นหวางหรือไม่’ พระองค์ถามหม่อมฉันพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยามเห็นหม่อมฉันหน้าแดงด้วยความขัดเขิน
หากหม่อมฉันมิรักพระองค์...วันนั้นหม่อมฉันคงมิกระเสือกกระสนและดิ้นรนที่จะไขว่คว้าวาสนาของสองเรา
แม้รู้ดีว่าเราสองอาจมิมีวาสนาจะเคียงคู่...แต่เพราะความรักที่มีให้กับพระองค์หม่อมฉันจึงฝืนโชคชะตาดูสักครั้ง
‘หม่อมฉันยอมแพ้แล้วเพคะ’ เสี่ยวอี้เอ๋อร์คนนี้ขอยอมแพ้...
มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่าคนเราหากไร้วาสนาก็มิอาจเคียงคู่...ดังนั้นในวันนี้...
‘วาสนาของเราทั้งสองคนหม่อมฉันขอให้มันสิ้น...นับแต่นี้’


*************************
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรัก...การดำเนินเรื่องจึงไม่ใช่การฟาดฟัน ชิงเล่ห์เหลี่ยมการเมือง ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ