แรกสายใยรัก ตอนพิเศษ

“อล่อยเนอะ” ปากจิ้มลิ้มโพล่งขึ้นมาระหว่างนั่งรถกลับบ้าน ในมือมีแก้วสตอเบอร์รี่โยเกิร์ตเข้มข้นที่กินพร่องไปเกินครึ่งแก้ว
“เนอะแสน พี่ว่าอร่อยกว่าในห้างที่เราไปกินคราวก่อนอีก”
“อื้ม อล่อยกว่าของแม่กุ๊กด้วยเนอะ”
“อะไรนะคะลูก” มาธวีซึ่งนั่งกลางระหว่างสองพี่น้องมองลูกชายยิ้มๆ
“อล่อยกว่าที่แม่กุ๊กทำฮับ อุ๊บ!” ตากลมๆ เบิกกว้างมืออวบข้างที่ไม่ได้ถือแก้วสตอเบอร์รี่โยเกิร์ตยกขึ้นปิดปากจิ้มลิ้มเบาๆ อย่างลืมตัว
“น้องแสนพูดคนเดี๋ยวนะคะแม่กุ๊กขา” เด็กหญิงดารินทร์รีบออกตัวแล้วหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินเสียอุทานว่า ‘อ้าว’ ของน้องชาย
“ป่าวเยย แฉนมะได้พูดเยยนะ”
“ก็เมื่อกี้แม่ยังได้ยินเลย”
“แฉนมะได้พูดไลเยย แฉนล้องเพลงตะหาก”
“เหรอลูก ร้องเพลงหรือคะลูก” คนเป็นแม่จ้องอย่างคาดคั้น
“ใช่ฉิ พ่อฮับพ่อ เมื่อกี้แฉนล้องเพลงเนอะ”
“ครับลูก”
“อื้ม เห็นมะ แม่หูฝาดอีกแย้ว พ่อกับวิลลี่ยังได้ยินแฉนล้องเพลงเยย พี่ยูกไก่อ่าได้ยินแสนล้องเพลงไหม”
“พี่ได้ยินแฉนว่า อร่อยว่าที่แม่กุ๊กๆ ทำ”
“อ้าว พี่ยูกไก่ก็หูฝาดเหมือนกันเหลอ ต้องแคะขี้หูบ่อยๆ แย้วนะ”
‘เจ้าตัวแสบ! เรื่องทะเล้นล่ะที่หนึ่งเลย’ คนเป็นแม่ค่อนแคะลูกชายอยู่ในใจอย่างมันเขี้ยว