โอปปาติกะในสายฝน

ฝนที่ตกพรำอยู่ทั้งวัน ไม่รู้เหตุผลกลกรรมใด ทศตื่นท่ามกลางกลุ่มฝนบนท้องฟ้า ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดิน ก่อนจิตนั้นตั้งต้นรู้สึกขึ้นใหม่ที่บนท้องฟ้า มันหมุนวนเป็นวงวนซ้ำแล้วซ้ำอีก เกิดแล้วร่วงหล่นหายไป จากนั้นก็เกิดตั้งต้นใหม่ นานนับเป็นเวลาร่วมวัน ทศเริ่มรู้ตัวครั้นเมื่อเพ่งมองดูไปที่หยาดฝนที่อยู่ด้านข้าง ร่างของเขาจึงเคลื่อนไปอยู่ที่ฝนเม็ดนั้น ก่อนที่เขาจะมองสูงขึ้นไปอีกยังหยดฝนที่อยู่สูงกว่า เขาก็ไปอยู่ที่จุดนั้น ท้ายสุดจึงรู้ตัวว่าร่างของเขาเป็นหนึ่งเดียวกับฝนที่ตกอยู่