ความรักสีคราม (Mpreg)

“ฉันถูกใจนายจริงๆ นะคราม ฉันต้องการให้เธอมาเป็นคู่นอนของฉัน เป็นที่ระบายอารมณ์ให้กูจนกว่าฉันจะพอใจ”
“ไม่ ผมไม่ยอมเป็นคู่นอนของคุณเด็ดขาด ให้ตายผมก็ไม่ยอม”
“เธอขัดขืนฉันไม่ได้หรอก เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นมาเฟีย อะไรที่ฉันต้องการ ฉันต้องได้ แม้แต่ตัวเธอคิดเหรอว่าเธอจะขัดใจฉันได้”
“คุณมันเลว เลวที่สุด”
“ใช่ ฉันเลวอันนี้ฉันยอมรับ ถ้าเธอไม่ยอมเป็นคู่นอนของฉัน ไม่ยอมเป็นของเล่นให้ฉันใช้ระบายอารมณ์ละก็ ระวังคนใกล้ตัวเธอไว้ให้ดีละ”
“คุณจะทำอะไรพวกเขา”
“ทำอะไรงั้นเหรอ ไม่รู้สิ ฉันรู้เพียงแต่ว่าถ้าฉันสั่งให้ลูกน้องไปจัดการคนใกล้ตัวเธอ เธอคิดว่าพวกเขาจะเป็นยังไง”
“คุณภูผา คุณกำลังข่มขู่ผมอยู่นะ”
“แล้วแต่เธอจะคิดนะคราม ถ้าเธอไม่คิดถึงความปลอดภัยของคนใกล้ตัวเธอละก็ ฉันก็จะจัดการคนใกล้ตัวเธอทีละคนๆ จนกว่าเธอจะยอมเป็นคู่นอนของฉัน”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของภูผาค่อยๆ ผุดขึ้นมา ครามกำหมัดแน่นข่มความโกรธเอาไว้มองภูผาด้วยอย่างเกลียดชัง ดวงตาคู่สวยของครามสะท้อนความโกรธเคืองออกมา
“ฉันจะให้คนใกล้ตัวเธอลิ้มรสความเจ็บปวดและเป็นทุกข์ว่ามันเป็นยังไง”
“คุณภูผา คุณนี่มัน”
ถ้าคนใกล้ตัวที่ภูผาขู่คือคิมและลูกน้องที่ผับละก็ เขา เขา...ยอมไม่ได้จริงหากทุกคนต้องเป็นอันตรายเพราะมีสาเหตุมาจากเขา
ถ้าจะพังก็ให้พังแค่เขาคนเดียวพอ คนอื่นไม่เกี่ยว
“ผม ผม ยอมเป็นคู่นอนของคุณก็ได้ แค่นี้พอใจแล้วใช่มั้ย”
ครามกัดฟันแค่นเสียงบอกอย่างไม่เต็มใจ
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนฉลาด เธอไม่ยอมให้คนใกล้ตัวเป็นอะไรไปหรอก”
“ถ้าคุณไม่เอาคนใกล้ตัวมาขู่ผม คิดหรือว่าผมจะยอมคนเลวๆ อย่างคุณ”
“คนเลวอย่างฉันก็ทำให้เธอครางเสียวทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอ”