อาญาแค้นบำเรอรัก

“เขาห้ามลูกค้าคนอื่นนั่งนอกจากคุณหรือไง?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงข้างหนึ่งเหมือนสงสัย แต่ทรายแก้วรู้ว่าเขาแค่อยากกวนประสาทเธอเท่านั้น รู้ได้ยังไงนะเหรอ ก็รอยยิ้มแสยะเล็กน้อยบนมุมปากของเขานะสิ!
“ไม่ได้ห้าม แต่ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว ถ้าคุณไม่ไป งั้นฉันไปเอง” ทรายแก้วทำท่าจะลุกจากที่นั่ง แต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของปราการ
“อยากได้งานไม่ใช่เหรอ ไอ้เราก็อุตส่าห์เอางานมาเสนอถึงที่”
“คนอย่างคุณอะนะที่จะหางานให้ฉัน ถ้าหาให้จริงงานนั้นก็คงไม่ต่างจากส่งฉันไปตายหรอก ก็คุณเกลียดซะขนาดนี้ คงไม่ได้หวังดีจะช่วยฉันจริงๆหรอก”
“งานง่ายๆ และสบายกว่าที่เธอคิดไว้ แทบจะไม่ต้องทำอะไรด้วยซ้ำ ส่วนเงินเดือนก็เยอะซะคนอย่างเธอหาไม่ได้ในชาตินี้ด้วย”
“ทำไมคุณถึงอยากจะช่วยฉัน ถ้าคุณจริงใจจะช่วยจริง ก็แค่ไม่ลิสประวัติของฉัน ฉันก็ดีใจแล้ว ไม่กล้ารบกวนขนาดจะให้คุณหางานให้หรอก”
“ก็เพราะเธอมีทางเลือกแค่สองทางเท่านั้นไงทรายแก้ว มีแค่จะทำหรือไม่ทำเท่านั้น แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าค่าตอบแทนมันสูง และเธอจะไม่กล้าปฏิเสธมันด้วยซ้ำ” เขายกมือไล่บริกรที่นำน้ำกับขนมที่ตนสั่งไว้มาเสิร์ฟ “ดื่มสิ ฉันสั่งมาใช้แทนแก้วของเธอที่ฉันกินไป”
“คุณพูดมาตรงๆ เลยดีกว่าคุณปราการ ว่าคุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“มาเป็นผู้หญิงของฉันสามเดือน แล้วฉันจะคืนบ้านให้เธอพร้อมบริษัท อาจจะให้ค่าขนมตอบแทนไปด้วย” เขาเว้นจังหวะการพูดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ถ้าบริการดี” เท่านั้น ทรายแก้วก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาต้องการอะไร
“ฉันไม่ขายตัว!!”
“ระดับเธอจะใช้คำว่าขายตัวไม่ได้หรอกนะทรายแก้ว เพราะคงไม่มีไอ้เสี่ยหน้าโง่ที่ไหนกล้าเสนอให้เธอได้เท่าฉันหรอกนะ”
“อย่างน้อยก็มีไอ้หน้าโง่คนหนึ่งแหละที่กำลังเสนอมันให้กับฉัน” เธอกัดฟันพูดระงบอารมณ์ เมื่อเห็นว่าบางโต๊ะเริ่มหันมามองเพราะเธอตะคอกใส่เขาเสียงดัง