คณิกายั่วรัก

"ท่าน!"
จื้อหลินงุนงงที่พบเวยหลงที่นี่ ทั้งเขายังตีหน้าดุดันใส่นางราวกับโกรธกันตั้งแต่ชาติภพใด
"กลางวันก็ไม่เว้นหรือ ถึงต้องเอาเรือนร่างตนเองทอดให้บุรุษโดยไม่หยุดพัก ทีกับข้าบอกว่าเจ็บ ไม่ไหวแล้ว แต่กับเจ้าหน้าจืดนั้นเจ้ามาหามันถึงเรือนทั้งยังถึงเนื้อถึงตัวกัน!"
"พูดจาอะไรของท่าน แล้วท่านเป็นอะไรถึงสะกดรอยตามข้ามา ไม่มีงานการทำรึ!'
"ข้าร่ำรวยแล้ว งานการไม่ต้องทำ และมีเงินมากพอ พอที่จะซื้อตัวเจ้าให้เป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว หากข้าจะว่าจ้างเจ้าให้เป็นของข้าตลอดชีวิตโดยที่เจ้าไม่ข้องเกี่ยวกับบุรุษผู้ใด เจ้าจะเรียกเท่าไหร่!!!"
เวยหลงตวาดถามอย่างหัวเสีย หากเขาไม่เห็นนางในวันนี้ นางกับเจ้าบุรุษหน้าละอ่อนนั่นคงไปถึงไหนกันแล้ว!
"ท่านเป็นอะไรของท่าน ข้าไม่เข้าใจ"
"ร่างกายของเจ้าเป็นของข้า ไม่ว่าจะตรงใดส่วนไหนข้าก็เป็นเจ้าของหมดแล้ว เจ้าไม่มีสิทธิ์เอาของๆข้าไปให้ผู้ใด!"
"แต่ข้าไม่ใช่สมบัติของท่าน!"
"ก็นี่ไงเล่า ข้าจะซื้อตัวเจ้า ซื้อให้เป็นของข้าตลอดชีวิต!!"
"ท่านวิปลาสไปแล้ว ท่านไม่เข้าใจอาชีพของคณิการึ"
"เจ้าต่างหากที่ไม่เข้าใจ!"