ลิขิตแห่งข้า ชะตาต้องสาป

“ท่านอยากให้ข้าอยู่กับท่านจริงหรือ” ซูเหยาเงยหน้าขึ้นถามบุรุษที่กำลังโอบกอดนาง ทำให้เจ้าหุบเขาอดใจไม่ไหวก้มลงจูบที่กลางหน้าผากมนอีกที

“ข้าขอร้องเจ้า”

คำตอบของหวางซินหยางทำให้ซูเหยาเผลอเกร็งตัวขึ้นมา ไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยขอร้องนางเช่นนี้ บุรุษเช่นเจ้าหุบเขายิ่งใหญ่เหนือผู้ใดแต่กลับกล่าวขอร้อง
นางออกมาได้อย่างง่ายดาย

“ชีวิตข้ามีเพียงเจ้า”

รอบกายหวางซินหยางล้วนมีแต่ผู้คนห้อมล้อม พวกเขาเหล่านั้นเทิดทูนเจ้าหุบเขาเหนือสิ่งอื่นใด หวางซินหยางคือทุกอย่างของคนที่นี่ แต่เขากลับทำเหมือนว่านางคือทุกสิ่งของเขา

“ท่านกำลังทำให้ข้ารู้สึกถึงการมีชัยเหนือท่าน”

หวางซินหยางพลิกตัวซูเหยาให้หันมาหาตน “ข้าจะยอมให้เจ้าผู้เดียว” เขาว่าพร้อมกับสบตาหญิงสาวตรงหน้า “เพราะเจ้าสำคัญกับข้าที่สุด”

ซูเหยาเอื้อมมือไปสัมผัสกับแก้มของบุรุษตรงหน้า “ที่ผ่านมาอ้างว้างมากใช่หรือไม่”