เนื่องฤทัยในนิรันดร์

คำสัญญาถูกลั่นวาจาออกไปแล้วว่าจะรอ เธอจึงอยู่รอคอยที่จะพบเขาอีกครั้ง
...ผ่านไปเกือบร้อยปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน

กาลเวลาไม่อาจนำพาให้ เนื่อง ภวินิตย์ ไปยังที่ที่ควรไป
เธอเฝ้ารอวันที่ตัวเองจะจากไปเพื่อพบคนที่รักอีกครั้ง
ใครกันจะเป็นผู้มาปลดปล่อยให้หล่อนหลุดพ้นไปได้

“วางแผนมาดีนี่ คงคิดว่าอีกไม่นานถ้าคุณปู่ไม่อยู่แล้ว เลยต้องรีบกอบโกยเอาตอนนี้เสียให้หมด”
“คุณคิดอะไรของคุณ ฉันไม่ได้มีเจตนาอะไรทั้งนั้น” ดวงหน้าละมุนขมวดคิ้วลงอย่างไม่เข้าใจ เหตุใดหลานชายของบุญมีถึงได้มีความคิดที่เลวร้ายแบบนี้
“คิดว่าเชื่อเหรอ เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ จู่ๆก็มาทำให้ตัวให้น่าสงสาร เอาโรงเรียนมาอ้างหรือทำเพื่อตัวเองก็ไม่รู้ เสียใจด้วยนะที่หลอกได้กับคนแก่เท่านั้นแหละ กับผมอย่าหวังเลย”
เพี๊ยะ!
เขาไม่มีวันเป็นนายเก้าไปได้หรอกคนหยาบคาย ดูถูกผู้อื่นพันธุ์นั้น ไม่มีวันใช่นายเก้าแม้แต่นิดเดียว!

ทว่าคนที่หล่อนรอคอย นิสัยกลับกลายเป็นคนละคนกับคนรักในอดีตโดยสิ้นเชิง!

(เนื่องฤทัยในนิรันดร์ - โรสพิณยา)