ไอ้หมาวัด Karma the Series (17)

ความตายกำลังจะคืบคลานมาสู่ตัวเขาแล้ว มันค่อยๆ ลามมาช้าๆ ตามแขนขาที่ชาดิก ลมหายใจเขากำลังจะขาด เขาไม่เจ็บ ไม่ปวดตรงบาดแผลที่ถูกยิง แต่กลับเจ็บจี้ดไปที่กลางหัวใจ

...ทำไมมันถึงเจ็บในหัวใจอย่างนี้ก็ไม่รู้สินะ

โอ ... มันเป็นความจริงแน่แท้แล้วหรือนี่ว่า เขากำลังจะตาย

เขากำลังจะตาย... ตายโดยที่ยังไม่ทันได้รู้ว่า ตัวเองเกิดมาทำไมเลยด้วยซ้ำ
ไม่รู้แม้แต่ว่าตัวเองอายุเท่าไร 24 หรือ 27 เขานับนิ้วไม่ถูก
ชื่อเสียงเรียงนามเขาใครเป็นคนตั้งให้ เขาก็จำไม่ได้เสียแล้ว ทุกคนเรียกเขาก็แต่ว่า ไอ้ดามพ์ เขาก็ไม่ได้พอใจหรือโกรธเกรี้ยวอะไรกับชื่อนั้น ใครอยากเรียกอะไรก็เรียกไป ขออย่างเดียวอย่าเรียกเขาว่า ...ไอ้หมาวัด ....เท่านั้นเป็นพอ

ตอนนี้เอง มียุงตัวหนึ่งกัดเขาที่แก้ม แปลกที่เขายังรู้สึกเจ็บและคัน ใจนึกอยากจะตบมันสักเพี้ยะ แล้วบี้มันให้เละคานิ้ว แล้วยกเอามาดม เหมือนที่เคยทำ แต่เขากลับไม่มีเรี่ยวแรงจะยกแขนขึ้นมาตบมันเลย ...แต่ไหนๆ เขาก็จะตายแล้วนี่ เขาตายไปแล้วเลือดก็คงไม่มีประโยชน์ ปล่อยให้ยุงตัวนี้กินให้อิ่ม บางทีนี่อาจจะเป็นการทำบุญครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตของเขาก็เป็นได้

เลือดยังไหลซึมออกที่หน้าอก มันคงไหลลามลงไปในดินและถูกซึมซับไปในนั้น

เขาสงสัยว่ารากต้นมะม่วงต้นนี้ มันจะดูดซึมเลือดเขาไปเลี้ยงลำต้นมันหรือเปล่า ถ้ามันทำได้ มันจะรู้ไหมว่า นี่เป็นเลือดชั่วๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ชีวิตวนเวียนอยู่แต่กับการลักเล็กขโมยน้อย ผู้ชายคนหนึ่งที่เห็นลูกหมาขี้เรื้อนเมื่อไร ก็จะนึกถึงแต่เรื่องเศร้าๆ ของตัวเอง...