ปล้นพรหมจรรย์หัวใจอสูร

ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา เมฆา เฝ้าตามหาผู้หญิงคนหนึ่งด้วยความทุรนทุราย ปรายฟ้า หายเข้ากลีบเมฆราวกับไร้ตัวตน ไร้ร่องรอย และไม่มีแม้แต่ข่าวคราวของเธอ...
ใช่! เธอเก่ง เก่งที่สามารถปกปิดตัวตนจากเขา...เก่งที่สามารถปิดบังความจริง...และเก่งมากที่แอบซ่อนบางอย่างไว้โดยที่เขาไม่ระแคะระคายมาก่อน
แต่เมื่อทุกอย่างเปิดเผยออกมา ปรายฟ้าก็อย่าได้คาดหวังเป็นอันขาดว่าจะสามารถรับมือกับเขาได้ ถ้าหัวใจของเธอยังไม่แข็งแรงพอ!

“พี่ขอโทษ...”
เสียงนุ่มทุ้มและอ้อมแขนแกร่งที่สวมกอดมาจากทางด้านหลัง ทำให้ปรายฟ้าสะดุ้งขึ้นมาจนสุดตัว อาจจะเป็นเพราะเธอมัวแต่มองดูหลานทั้งสองเล่นกันเพลิน จนไม่ได้ยินเสียงตอนที่เขาไขกุญแจและเปิดประตูเข้ามา
“ปล่อยค่ะ”
หญิงสาวพยายามเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น อีกทั้งยังลมหายใจอุ่นๆ ซึ่งกรุ่นไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ที่รินรดอยู่ข้างใบหูยิ่งทำให้รู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ
“ไม่ปล่อย...รู้ไหมว่ากว่าที่พี่จะตามหาน้องฟ้าจนเจอ พี่ต้องรู้สึกทรมานมากแค่ไหน ให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวและเริ่มต้นใหม่กับน้องฟ้าอีกสักครั้งเถอะนะ” ไม่พูดเปล่า แต่เมฆากลับพยายามใช้ปลายจมูกสูดดมเอากลิ่นหอมอ่อนๆ จากพวงแก้มสาวอย่างเอาแต่ใจ จนคนที่อยู่ในอ้อนแขนพยายามเบี่ยงหลบเป็นพัลวัน
“ไม่ค่ะ”
ที่ปรายฟ้าปฏิเสธออกไปนั้น เธอไม่ได้หมายความว่าจะไม่ให้โอกาสเขาได้แก้ตัว แต่ที่พูดไปแบบนั้นเพราะไม่ต้องการให้เขาเข้าถึงเนื้อตัวเธอได้ง่ายๆ แบบนี้ และคำว่า ‘พี่รักน้องอันดา’ ในค่ำคืนที่เธอต้องเสียพรหมจรรย์ให้กับเขานั้นยังคงกึกก้องอยู่ในหู หากเธอกับเขาจะต้องเริ่มต้นสานสัมพันธ์ขึ้นมาใหม่ เธอก็อยากจะขอเวลาพิสูจน์ว่าหัวใจของเขาในตอนนี้ลืมพลอยอันดารักแรกของเขาไปแล้วจริงๆ แต่เพราะคำพูดที่สื่อออกมาแบบผิดๆ นั้นกลับทำให้เมฆาโกรธจนหน้ามืดขึ้นมาทันที
“ถึงฟ้าจะไม่ให้โอกาสพี่ แต่ถึงยังไงฟ้าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฟ้าเป็นเมียของพี่แล้ว และจะเป็นตลอดไป!”
“กรี๊ด!”
เมฆารีบตวัดร่างเต็มอิ่มของปรายฟ้าขึ้นมาอุ้มเอาไว้แนบอก ก่อนจะรีบก้าวตรงไปยังเตียงนอนแล้วเหวี่ยงร่างของหญิงสาวลงไปอย่างไม่เบานัก จากนั้นก็รีบโถมร่างกายที่ใหญ่โตไปคร่อมร่างของเธอเอาไว้จนมิด
“ปล่อยนะพี่เมฆ! ฟ้าไม่ได้หมายความแบบนั้น”
ปรายฟ้าพยายามส่งเสียงอธิบาย แต่คนที่กำลังโมโหจนหน้ามืดกลับไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น เมื่อเขาขอโอกาสกับเธอดีๆ แต่เธอกลับไม่ให้ ดังนั้นจึงต้องใช้วิธีของเขาทำให้เธอยอมใจอ่อนให้ได้!
********
“พ่อเลี้ยงกับน้องฟ้ามีอะไรที่ยังปิดบังผมอยู่หรือเปล่าครับ”
เมฆารีบลุกขึ้นและเดินเข้าไปประจันหน้ากับพ่อเลี้ยงปราณ พร้อมกับพยายามคาดคั้นเอาคำตอบ
“เข้าไปข้างในบ้านก่อนเถอะ”
ท่านถอนหายใจด้วยความหนักใจ ก่อนจะตระหนักได้ว่าคงจะถึงเวลาแล้ว ที่เรื่องราวทุกอย่างที่ช่วยกันปกปิดเอาไว้จะถูกเปิดเผย
เมฆายอมเดินตามท่านเข้าไปในตัวบ้านด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก พลางใช้สายตาคมมองตามร่างกลมป้อมที่ถูกคุณตาจับจูงเข้าไปข้างในตัวบ้านด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เมื่อนั่งลงได้เขาก็รีบส่งคำถามออกไปให้กับเจ้าของบ้านทันที
“เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นลูกของน้องฟ้าใช่ไหมครับ”
พ่อเลี้ยงปราณพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะหันไปสบตากับคู่ชีวิตที่เดินตามมานั่งอยู่ข้างๆ โดยมีหลานสาวตัวน้อยนั่งอยู่บนตักพร้อมกับซบใบหน้าที่จิ้มลิ้มเอาไว้กับอ้อมอกของผู้เป็นตา แต่ดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วคู่นั้นกลับแอบลอบมองคุณลุงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอยู่เป็นระยะ
“กับใครครับ...ใช่ผมหรือเปล่า เด็กคนนี้คือลูกของผมใช่ไหมครับพ่อเลี้ยง”
“ใช่...นี่คือเด็กหญิงพราวนภา ศิริธารา หรือน้องม่านฟ้า ลูกสาวของหนูปรายฟ้ากับไอ้ขี้เมาที่ฉวยโอกาสปลุกปล้ำในคืนวันที่ลูกสาวของผมอุตส่าห์ไปตามหาด้วยความเป็นห่วง รู้แล้วรู้สึกยังไงบ้าง ลูกสาวของผมมันน่าสมเพชไหมที่ต้องอุ้มท้องโดยที่ไม่มีพ่อ”
ความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผยออกมาจากปากของพ่อเลี้ยงปราณ ถึงแม้ว่าท้ายประโยคท่านจะแอบประชดประชันด้วยความไม่พอใจ แต่เมฆาก็ไม่ได้สนใจ นาทีนี้เขาสนเพียงอย่างเดียวก็คือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่นั่งทำตาแป๋วอยู่บนตักของพ่อเลี้ยงปราณนั่นต่างหาก


***นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับสนพ.มาแล้วนะคะ เนื้อหายังเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือนำมาขัดเกลาสำนวนใหม่ เพื่อให้อ่านลื่นไหลมากยิ่งขึ้นค่ะ***

***ก่อนตัดสินใจซื้อ กรุณาโหลดตัวอย่างไปทดลองอ่านก่อนนะคะ***