ลวงรักพ่ายเสน่หา

ศรศิลป์ไม่กินกัน เมื่อเห็นหน้ากันก็เหมือนไม่ลงรอย
แต่มันเป็นพรหมลิขิตร้าย ๆ ที่พาให้หัวใจของภูเมธ นักธุรกิจเรือประมง มาตกหลุมรัก รักระริน ผู้หญิงสวยแต่ซุ่มซ่าม และเป็นแม่ค้าขายขนมจีนน้ำยา
-------------------
"ผมขอคุยอะไรกับคุณสักนิดสิ ให้ลูกน้องคุณกลับไปกับรถก่อน ส่วนคุณไปรถผม เดี๋ยวไปส่งให้" ภูเมธหันไปสั่งคนขับรถของบริษัทเขาให้พาลูกจ้างของรักระรินกลับไปส่งที่รีสอร์ต จากนั้นก็ถือวิสาสะเดินจูงมือรักระรินพามาที่รถที่จอดอยู่หน้าตึก

"นี่คุณ มันดึกแล้ว ฉันจะรีบกลับไปนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า" รักระรินพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือแข็งแรงของเขาที่กระชับมือเธอเอาไว้

"พรุ่งนี้คุณปิดร้าน จะรีบไปไหนแต่เช้า"

"ฉันจะเข้ากรุงเทพฯ นัดเพื่อนไว้" รักระรินตอบเสียงห้วน หญิงสาวเริ่มกลัวการคุกคามของเขา พยายามดึงมือออกจากมือเขา

"เพื่อนหรือแฟน" ภูเมธยังจับมือรั้งให้มาใกล้ตัวขึ้นอีก จ้องหน้าหญิงสาวตาไม่กระพริบ

"เอ๊ะ คุณ นี่ฉันจะไปไหนมาไหน มันก็เรื่องของฉัน คุณมาเกี่ยวอะไรด้วย"

"เกี่ยวสิ ก็บอกแล้วไง ว่าผมจะจีบคุณมาเป็นแม่พันธุ์ ผมบอกคุณแล้วหน้าห้องน้ำเมื่อกี้"

พูดไม่ทันจบ ภูเมธก็ก้มหน้าฉกวูบไปปิดแนบริมฝีปากบางเอาไว้จนสนิท บดเบียดดูดกลืนความหวาน หยอกเอินขบเม้มริมฝีปากบนและล่างอย่างย่ามใจ ทั้งที่รักระรินดิ้นรนผลักไสเขาไปมา แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งยั่วยุ จูบแรกของหญิงสาวทำให้คนที่ไม่เคยโดนจูบมาก่อน วาบหวิวไปทั้งตัว เผลอหลับตาพริ้มเงยหน้ารับจูบของเขา มือหนายกขึ้นกดแนบที่ต้นคอรั้งเข้าหาตัวบังคับให้หญิงสาวเผยอปากรับลิ้นร้อนที่พยายามสอดเข้าไปทักทาย ฝ่ามืออีกข้างโอบรอบเอวบางเข้ามาจนชิดหน้าอกแน่น หญิงสาวตัวอ่อนระทวยเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสหวานล้ำ สักพักรักระรินตั้งสติได้แล้ว ก็ดิ้นรนอย่างแรงออกจากอ้อมกอด

"คนบ้า! ใครจะไปตกลงด้วย คิดเองเออเอง มั่วจริง ๆ ไปหาที่อื่นเถอะย่ะ!!! "

รักระรินสะบัดฝ่ามือเข้าเต็มแก้มข้างขวาของเขา และผลักหน้าอกอย่างแรง รีบเดินหนีออกไปทางหน้าประตูรั้วบริษัท

'ตบแล้วก็ต้องจูบไม่ใช่เหรอ ตบจูบๆ แต่... ไม่ทันแล้ว เดินลิ่วไปโน่นแล้ว ทำไงดีวะ' ถึงจะถูกตบจนหน้าชาแต่ภูเมธยังบ้าไม่สุด

"โอ๊ย ! ปวดท้อง ช่วยด้วย ๆ ! "

ภูเมธซีอีโอเจ้าของบริษัทถึงกับยอมลงทุนแสดงละครอ่อยหญิงสาวด้วยมุกที่ง่อยที่สุดเท่าที่นึกออกในเวลานั้น ทำท่ากุมท้องตัวงอพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ตะโกนเสียงดังโหวกเหวก