รอยสวาททาสเมีย

แค่ไปออกทริปปั่นจักรยาน แต่ปั่นไปปั่นมาดันหลงมาเจอเขาได้ยังไงไม่รู้ เจ้าของไร่ที่หล่อเข้มแถมดูแลอ่อนโยนกับเธอดุจเจ้าหญิง แบบนี้เธอจะต้านทานยังไงไหว...
+++++++++++++++++
“จะรีบไปไหนเหรอครับ” เจ้าของมือหนาที่รั้งเอวคอดกิ่วของเธอไว้เอ่ยถาม
“อ้าว! คุณนิกม์ มาได้ยังไงคะ กินโดนัทน้ำตาลไหม” เธอแสร้งทำเป็นเพิ่งเห็นหน้าเขา
“ผมมารับคุณกลับบ้าน” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อทำให้เธอรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“แต่ฉันไม่...” เพราะคิดว่าสถานที่ที่ยืนอยู่คือตลาดทำให้เธอคิดว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไรแต่เธอคิดผิด
ริมฝีปากร้อนทาบทับลงบนริมฝีปากเธอ ลิ้นร้อนบุกรุกโพรงปากนุ่มโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง ก่อนจะผละออกไปเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่แดงก่ำด้วยความอาย
“หมดเวลาเดินเล่นแล้วครับ กลับบ้านกันเถอะ” เขาบอกแล้วช้อนตัวเธอขึ้นอุ้ม
“นี่คุณปล่อยฉันนะ อายคนอื่นเขา” ถ้าทำแบบนี้ในบ้านเธอจะไม่ว่าสักคำ
“ผมแค่อุ้มเมียผมที่เดินจนเหนื่อย กลับบ้านไม่เห็นมีอะไรต้องน่าอายครับ” คนสนใจเยอะยิ่งดี จะได้จดจำใบหน้าเธอ เวลามีอะไรหูตาเขาก็จะเยอะขึ้นตาม
‘น่าไม่อาย!’ เธอได้แต่ค่อนขอดในใจในขณะที่ก้มหน้า ซุกอกกว้างด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“คราวหน้าถ้าแอบหนีออกมาโดยไม่บอกผมอีก ผมจะทำยิ่งกว่านี้นะครับ” เขาพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
++++++++++++
ใครสายหวานละมุน พระเอกรักนางเอกมากๆ
ขอบอกว่าเรื่องนี้ตอบโจทย์ค่ะ