พี่ชาย...ข้าอยากฝังเขี้ยวบนคอพี่สักครั้ง !

เขี้ยวคมของหวังลู่ฟางฝังลงบนลำคอหนาของหวังลู่เหวิน เลือดหอมกรุ่นเจือปนพลังเวทย์ไหลซึมออกมาเล็กน้อย แรงดูดที่รุนแรงทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกเพราะความเจ็บจี๊ด ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกวาบหวาม ใบหูของชายหนุ่มเริ่มขึ้นสีแดงเมื่อนึกถึงความใกล้ชิดที่กำลังเกิดขึ้น

กลิ่นหอมเฉพาะตัวของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มจิตใจของเขาเตลิด มือหยาบค่อย ๆ สัมผัสที่ต้นแขนขาวเนียนราวกับลำเทียนอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นลูบไล้แผ่นหลังเรียบเนียนผ่านชุดที่บางเบา สัมพันธ์กับปลายจมูกโด่งเริ่มถูไถบนเรือนผมเพื่อสูดดมกลิ่นหอม สลับกับจุมพิตด้วยความเสน่หาบนไหล่มน เขาคิดในใจว่าต่อให้เลือดเขาหมดตัว เขาก็ยอม ยอมนางทุกสิ่งทุกอย่าง

ชายหนุ่มผู้เงียบขรึมตลอดเวลากลายเป็นแมวตัวใหญ่ที่กำลังคลอเคลียออดอ้อนไปเสียแล้ว

“อืม...”

ผ่านไปราว ๆ หนึ่งเค่อ* เจียวลู่เริ่มกลับมารู้สึกตัวว่าตนกำลังดื่มเลือดพี่ชายไม่แท้ในเนื้อหานิยายเรื่อง ‘น้ำตาของนางเงือก’ และเขาจะต้องฆ่าตนทิ้งด้วยความโหดเหี้ยมทารุณในพิธีปักปิ่นที่ใกล้จะถึงนี้ ก็ตกตะลึงจนทำตัวไม่ถูกขึ้นมา เพราะก่อนหน้านี้เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีต่อนางมาตลอด นางจึงไม่คิดว่าเขาจะจงใจทำเรื่องเช่นนี้
หวังลู่ฟางคายเขี้ยวคมออกจากลำคอหนา กลับมานั่งสงบนิ่งเรียบร้อยอยู่หน้าชายหนุ่ม ดวงตาสีแดงฉานเปลี่ยนมาเป็นสีน้ำตาลอ่อนดังเดิม แต่กลับคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำใส ถึงแม้นางจะรู้สึกเสมือนโดนบังคับให้ดูดเลือดเขา ทว่านางก็รู้สึกมึนงงและสับสนเกินกว่าจะคิดไตร่ตรองหาเหตุผลของการกระทำของชายหนุ่ม

“พี่ชาย...เจ็บหรือไม่”

หญิงสาวตกใจจนน้ำตาไหลอาบใบหน้าหวาน เพราะนางไม่เผลอดูดเลือดผู้ใดมาก่อน ยามนี้นางจึงรู้สึกกลัวตนเองขึ้นมา หวังลู่เหวินยังอยู่ในห้วงเสน่ห์หาเมื่อสักครู่นิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่แหบพร่าพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องกังวล” เพราะเขาเป็นคนยอมให้นางกัดคอเอง จะเป็นอะไรไปได้อย่างไรเล่า
หวังลู่ฟางมองในแววตาราวกับต้องการค้นหาความจริงว่าชายหนุ่มคิดอย่างไรกันแน่ หลังจากสบตาของชายหนุ่มแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลกลมหวานก็เบิกกว้างขึ้น น้ำตาหยุดไหลทันที เมื่อพบว่าสายตาของหวังลู่เหวินเต็มไปด้วยความร้อนแรง!

ใบหน้าซีดขาวของหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ฟางเอ๋อร์ขอตัวก่อนนะพี่ชาย...จะรีบไปใส่สร้อยทับทิมสีเลือดของท่านแม่ ข้าจะได้ไม่เผลอไปกัดคอพี่อีก”
เมื่อพูดจบแล้ว หญิงสาวก็ลนลานวิ่งออกจากห้องไปทันที ในใจก็คิดว่าชายหนุ่มกลับมาถึงจวนไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็ทำให้หัวใจของนางสั่นไหวเสียจนน่ากลัว ยามนี้นางคงจะต้องขอตัวออกไปตั้งหลักก่อน

หวังลู่เหวินนั่งมองหญิงสาววิ่งออกไปนอกห้องด้วยความรู้สึกโล่งใจ เพราะถ้าหวังลู่ฟางอยู่กับเขานานกว่านี้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว เขาจะต้องควบคุมตัวเองไม่ได้แน่ ๆ หญิงสาวในยามนี้ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นเสียด้วยซ้ำ เขาจะต้องใจเย็น ๆ ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป เพราะหากรีบร้อนแล้วก็อาจจะทำให้กวางน้อยของเขาหวาดกลัวแล้วหนีไปก็เป็นได้ ซึ่งเรื่องเช่นนี้เขายอมให้เกิดขึ้นไม่ได้อย่างแน่นอน

หวังว่าในภายภาคหน้า ความอดทนของเขาจะมีผลลัพธ์ที่หอมหวาน เพราะหวังลู่เหวินคนนี้จะค่อย ๆ ละเมียดละไมกินฟางเอ๋อร์อย่างไม่รู้เบื่อ...และหากยังกินไม่อิ่มเขาจะไม่ยอมหยุดโดยเด็ดขาด!!!