สุดแค้นแสนสวาท

“ผมอยากให้บัวไม่ไว้ใจผม เพราะถ้าผมทำอะไรผิดไปบัวจะได้ไม่เสียใจ นึกตำหนิตัวเองทีหลังว่ารู้อย่างนี้ไม่ไว้ใจแต่แรกก็จะดี”
“ถ้ารู้ว่าจะเป็นการกระทำที่ผิด คุณก็อย่าทำสิคะ”
เธอยกมือลูบแก้มเขาด้วยความรู้สึกอ่อนโยนจากหัวใจลืมตัว พอนึกขึ้นได้จะดึงมือกลับมือนั้นก็ถูกมือแข็งกว่าจับไว้ ก่อนจะดึงมาจูบทีละนิ้ว ทิ้งท้ายด้วยการกดจูบหนักหน่วงลงบนใจกลางฝ่ามือนุ่มเหมือนตีตราประทับ
“ผมพยายามนะ” เสียงมีกังวานทุ้มพูดเบาๆ “ที่จะไม่ทำอะไรให้เป็นว่ารังแกบัว แต่บางที... อย่างเวลานี้ ผมก็อยากจูบบัวเป็นที่สุดทั้งที่รู้ว่าบัวคงไม่พอใจ อาจโกรธเกลียดผมไปเลยก็ได้ เพราะเห็นเป็นการรังแก”
เสียงออกห้าวลึก ดวงตาคมวาวที่ก้มมองในระยะประชิด เริ่มทำให้หญิงสาวสำเหนียกสัญญาณอันตราย
“ได้ยินหรือเปล่า ผมอยากจูบ และต้องได้จูบจากบัว เดี๋ยวนี้เลย!”
เสียงขู่ของเขาฟังไม่น่ากลัวและยังชวนให้ใจวับหวาม เธอไม่ทันตอบ หน้าคมสันก็ก้มวูบลงมาอย่างรวดเร็ว