วิวาห์ร้ายซาตานลวงรัก

“คุณภควัต” รันลนารีบหลบสายภควัตทันที มีแค่สายตาเขาที่จ้องมายังเธออย่างเอาเรื่อง
“คุณเป็นใคร” ปราชญ์เอ่ยถามอย่างใคร่รู้ สองคนสบตากันอย่างไม่ลดละ
“เจ้าของแหวนวงนี้ ว่าที่สามีของรันลนา”
การปรากฏตัวของภควัตทำให้รันลนาเข่าอ่อนต้องยึดเก้าอี้ข้างตัวเป็นหลักทรงตัว ส่วนปราชญ์นั้นรู้สึกเหมือนโดนใครที่ไหนไม่รู้ผลักลงเหวลึก ช่างเจ็บปวด ร่างกายไร้เรี่ยวแรง หาทางที่จะขึ้นจากเหวลึกนั้นไม่เจอ วงแขนหนารั้นเอวบางเข้าหาตัวอย่างแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ร่างอรชรในอ้อมกอดแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงจะดิ้นรนขัดขืนหรือทำอะไรได้ ดวงตาหวานที่เอ่อนองไปด้วยน้ำตามองว่าที่สามีสลับกับอดีตคนรักหมาดๆ จะพูดจะบอกความจริงก็ไม่ได้เพราะเธอไม่มีสิทธิ์อีกต่อไปแล้ว
“ล้อพี่เล่นหรือเปล่า เตรียมกับรินขาไว้ใช่ไหม” ปราชญ์ถามออกไปทั้งๆที่น้ำตาไหลรินออกมา ยิ้มทั้งน้ำตาให้แฟนสาว มันต้องเป็นแผนของรินลดาที่จะแกล้งเขาแน่ ปราชญ์คิดปลอมใจตนเอง
“รันขอโทษคะพี่ปราชญ์.... รันกำลังจะแต่งงานกับคุณภควัต”
“เรื่องนี้สินะที่รันจะบอกพี่” ขาทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรงขึ้นมากะทันหัน น้ำตาลูกผู้ชายคลอที่เบ้า ถึงจะพยายามกลั้นเอาไว้ยังไงมันก็ไม่ยอมจะฟัง ปราชญ์มองหน้าคนรักสลับกับภควัต
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่ารันจะแต่งงานกับเขาเพราะอะไร แต่ช่วยบอกพี่หน่อยได้ไหม ว่ารันยังรักพี่อยู่ ตอบพี่สิรัน รันยังรักพี่อยู่หรือเปล่า”
“รัน.....รัน” รันลนาพูดไม่ออก จะให้เธอบอกชายคนรักยังไงว่าเธอยังรักเขาอยู่หมดทั้งหัวใจ แต่เรื่องระหว่างเธอกับเขามันไม่มีทางไปต่อกันได้แล้ว มันสุดทางแล้ว
“มันคงดูไม่ดีนะครับ ที่คุณจะถามว่าที่เจ้าสาวผมอย่างนี้ ให้เกียรติกันบ้างก็ดีนะครับ” ภควัตรู้ดีว่าหญิงสาวข้างกายคงจะอึดอัดมากเพียงใด ดวงตาสวยกลมโตตอนนี้คลอไปด้วยน้ำตาทำให้แพขนตาเปียกชื่นไปหมด
“ผมต้องการคำตอบจากปากแฟนผม แล้วก็กรุณนาเอามือออกจากเอวแฟนของผมด้วย”
“แต่ก่อนเธออาจจะเป็นแฟนคุณ แต่ปัจจุบันเธอคือว่าที่ภรรยาผม อนาคตเธอคือภรรยาผมและแม่ของลูกผม ไม่รู้หรอกนะว่าอดีตพวกคุณจะรักกันมากแค่ไหน แต่ปัจจุบันและอนาคตเธอเป็นของผมและจะเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น!!” ภควัตแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของหญิงสาวร่างบางในอ้อมกอดอย่างหวงแหน
“คุณภควัต” รันลนาครางชื่อว่าที่สามีเสียงเบาด้วยอาการตกใจ
“ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะใช้วิธีไหนทำให้เธอเลือกคุณ แต่ผมจะไม่ยอมเสียเธอให้แน่ รัน!...แค่รันบอกมาแค่คำเดียว ว่ายังรักพี่อยู่แล้วพี่จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้หมด แล้วเราจะเริ่มต้นกันใหม่”
"รันรักพี่ปราชญ์ค่ะ รันรักพี่ ฮือๆ แต่รันต้องแต่งงานกับเขา ชีวิตรันเป็นของเขา ทุกคนรอบตัวรันกำลังลำบากรันทิ้งทุกคนไม่ได้ รันทิ้งพวกเขาได้ ฮือๆ รันขอโทษ พี่ปราชญ์อย่ารักรันอีกเลยนะค่ะ อย่ารักผู้หญิงเลวๆอย่างรันเลย " แม้จะรักเพียงใดแต่ความรักมันกินไม่ได้ ความรักของเธอกับเขาไม่มีทางจะทำให้ครอบครัวของเธอสุขสบายได้ จะให้ลูกเอย่างเธอนิ่งนอนใจดูทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อแม่สร้างขึ้นมาละลายหายไปกับตาได้เช่นไรกัน
“พี่คงหยุดรักรันไม่ได้หรอก ใจทั้งใจพี่ให้รันไปหมดแล้ว อย่าบอกให้พี่หยุดรักรันเลยนะ”
“รันไม่ดีพอที่จะได้รับความรักจากพี่ปราชญ์หรอกค่ะ รันเสียใจที่ทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้”
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่ารันจะแต่งงานกับเขาเพราะอะไร แต่พี่อยากให้รันเก็บมันไว้ เพราะพี่เชื่อว่าสักวันรันจะกลับมาหาพี่ พี่จะรอจนถึงวันนั้น” ปราชญ์หยิบแหวนที่อยู่บนพื้นขึ้นมาสวมซ้อนทับแหวนอีกวงที่อยู่ในนิ้วเรียว
“พี่ปราชญ์”
“เกรงว่าคุณคงต้องรอต่อไป เพราะผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่”