เริ่มด้วยร้ายจบด้วยรัก

เขาเข้าใจว่าเธอวางแผนจับเขา เมื่อเธอหนีเขายิ่งปักใจเชื่อ
เธอสูญเสียความสาวเพราะความเข้าใจผิด จึงเลือกหนีโดยไม่รู้ว่ามีสิ่งหนึ่งติดตัวไปด้วย
“ปล่อยฉันนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันเหรอ โดนฉันทับจนมีลูกมาสองคนนั่นนะ เขาเรียกว่าอะไร”
“อีกอย่าง อย่ามาบอกว่าเด็กสองคนนั่นไม่ใช่ลูกฉัน”
“เหมือนฉันมากขนาดนั้น ไม่น่าเชื่อว่าน้ำเชื้อฉันจะแรงขนาดนี้”ร่างบางตวัดมือไปที่หน้าคมเต็มแรง
เพี้ยะ
แรงตบทำให้หน้าคมถึงกลับสะบัด นิ่มเองถึงกับหน้าซีดเมื่อคนตรงหน้าหันมาช้าๆด้วยดวงตาที่วาวโรจน์ ร่างบางที่ค่อยๆถอยหลังอย่างหวาดกลัว
ก่อนที่จะได้ทันหันไปเปิดประตูบ้านเพื่อหนีจากสถานการณ์ตรงนี้ ก่อนที่จะกริ้ดสุดเสียงเมื่อมือหนาคว้าเเขนเสลาแล้วกระชากเข้าหาตัว
“งั้นเรารำลึกความหลังกันหน่อยไหม แม้จะแค่ครั้งเดียวก็ช่างเถอะ”
---------------------------------------