ภรรยาของผมน่ารักเกินกว่าใคร

ชีวิตที่แล้วข้าไม่เคยได้สัมผัสกับความรักความอบอุ่นจากครอบครัว แต่ในชีวิตนี้ข้าได้พบกับมันแล้ว ขอได้โปรดอย่าได้มีอะไรมาพรากมันไปจากข้าอีกเลย

...สายน้ำที่ว่าเหน็บหนาวยังไม่หนาวเท่าใจข้า ข้าจะยังต้องอยู่ต่อไปเพื่ออะไร อยู่เพื่อให้รับรู้ความจริงว่าตัวข้าไม่ได้มีค่ามีความหมายกับใครเลยงั้นหรือ พอแล้ว พอกันที ท่านแม่ ได้โปรดมารับข้าด้วย...
เพราะความเสียใจที่ถูกผู้เป็นพ่อผลักไสให้แต่งออกไปจากตระกูล ‘ตงเฟินเยว่’ จึงตัดสินใจทิ้งร่างตนเองจมดิ่งสู่ผืนน้ำด้วยความหวังที่จะทิ้งความเจ็บปวดทุกอย่างไว้ข้างหลัง หากแต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขากลับพบว่าร่างกายตัวเองหดกลับไปเป็นเด็กทารกแรกเกิดเสียได้

เอ๊ะ เอ๊ะ อะ อะไรกัน

“อู๊ยยย น่าเกลียดน่าชังจริงเชียว สวย หนูลูกจันนี่หน้าเหมือนเธอมากจริงๆ”
“ใช่มั้ยๆ ฉันก็เถียงกับพี่เอก รายนั้นน่ะบอกว่าเหมือนตัวเอง เหมือนที่ไหนล่ะ ตาหนูหน้าถอดฉันมาเป๊ะๆเลยต่างหาก”
อะไร ที่นี่ที่ไหน คนพวกนี้เป็นใคร พูดอะไรฟังไม่เข้าใจ แถมยังแต่งตัวแปลกๆอีก แล้วนั่น เด็กคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงมาจ้องข้า ไม่ ใครก็ได้ ช่วยข้าด้วยยยย
“แอ่ก!!!”
“ว้าย ตาสิงห์! เอาหน้ายื่นไปให้น้องถีบทำไมลูก”
“ไอ้จ้อยมันบอกหนู ถ้ามีคนแกล้งแสดงว่าชอบ แม่จ๋า น้องถีบหนูแรงขนาดนี้ น้องต้องชอบหนูมากแน่ๆเลยจ้ะแม่”

ที่นี่ที่ไหน ใครก็ได้ ได้โปรดช่วยข้าที!!!

(เป็นเรื่องแยกของเจ้าของร่างเดิมตงเฟินเยว่จากเรื่องสามีของข้าประเสริฐกว่าผู้ใด แต่ถึงไม่ได้อ่านเรื่องนั้นก็สามารถอ่านเรื่องนี้เข้าใจได้นะคะ)