คนดิบรักเดือด

“ทุกอย่างเริ่มใหม่ได้ มันก็แค่คำพูดสวยหรูที่คนพูดกันไป เอาจริงๆ ถ้าทุกอย่างมันเริ่มใหม่ได้จะมีคำว่าสายเกินไปมาทำไม โคตรย้อนแย้ง”

ฤกษ์มองดูก้อนเมฆที่เคลื่อนตัวของมันเองไปช้าๆ อย่างอิสระ ก่อนเขาจะบอกอีกว่า

“คนแม่งชอบหลอกตัวเองอยู่ได้ทุกวัน หาความหวังมาเติมเต็มให้ชีวิต เพื่อให้ตัวเองมีพลัง ต่อให้ต้องเชื่ออะไรโง่ๆ ก็ยอมทำ...บางทีก็ควรจะแหกตาดูความจริงกันบ้าง”

ฝุ่นนิ่งฟังสิ่งที่ฤกษ์พูด บางครั้งเธอก็รู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริงนะ บางคนก็อาจจะเริ่มใหม่ได้ บางคนก็คงเริ่มใหม่ไม่ได้ คงเหมือนคนที่ถูกทรายหรือโคลนดูด ถ้าจมลงไปแค่ครึ่งหน้าแข้งก็ป่ายปีนขึ้นมาได้ง่าย ถ้าจมถึงเข่าก็ยากขึ้นอีก จมถึงเอวก็ยากเกินกว่ายาก และถ้าจมลงไปในโคลนตมทั้งตัว นั่นล่ะการถลำลึกที่เรียกว่าสายเกินไป ฤกษ์ก็คงจะเป็นเหมือนคนที่จมลงไปในโคลนตมจนหมดทั้งตัวแล้ว เขาไม่มีทางหลุดพ้นออกมาจากสิ่งที่เป็นอยู่ได้เพราะว่าทุกอย่างมันได้...สายเกินไป

“ก็คงงั้น...มันอาจจะสายเกินไปสำหรับนายแล้วจริงๆ”