เจ้าสาว (ไม่) กลัวฝน

“ถ้าพี่อิชย์อยากหย่าก็บอกยิ้มได้นะคะ ยิ้มขอโทษ... ยิ้มไม่รู้ว่าพี่อิชย์มีคนรักอยู่แล้ว” อิชย์สำรวจใบหน้าซีดเซียวนั้นอย่างตั้งใจ

“ผู้หญิงคนนั้นคงเสียใจมาก” เธอยังคงพูดในสิ่งที่คิดไปเรื่อย จนเขาถึงกับกอดอกยืนฟัง

“ยิ้มอธิบายให้เธอฟังได้นะคะ ถ้าพี่อิชย์ต้องการ”

“ถ้าอยากหย่าก็หย่าเพราะเป็นความต้องการของยิ้ม... พี่ไม่เคยมีใคร พี่ไม่จำเป็นต้องหย่าเพื่อใคร” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอจึงได้มีโอกาสสบสายตากับเขา

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ”

“เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง” อิชย์ไม่ได้โกหก สำหรับเขานิราอรคือเพื่อนร่วมงาน

“เพื่อนร่วมงานนี่เขาต้องกอดต้องจับมือกันด้วยเหรอคะ” คนได้ฟังเลิกคิ้วสูงมองมายังหญิงสาว ก่อนเธอจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดมันออกไป

“พี่ไม่เคยกอดหรือจับมือใคร”

“ก็ยิ้มเห็นในงานแต่งงานของเรา พี่อิชย์กอดผู้หญิงคนนั้น”

โยษิตาหันมองไปทางอื่น ดูสิ... เธอเห็นกับตาเขายังกล้าจะปฏิเสธ อิชย์มองไปยังปากบางที่ขยับขึ้นลงเถียงเขาคอเป็นเอ็น มันน่ามันเขี้ยวนัก

“นั้นเรียกว่าปลอบใจ ไม่ได้กอด”