มันช่างน่าอับอายขายขี้หน้าจริงๆ !
นี่ฉันต้องมาติดแหง็กอยู่ในห้องทำงานของคนแปลกหน้า ใน 'สภาพเกือบล่อนจ้อน' มีแค่ชุดชั้นในบางๆ ปกปิดร่างกาย แล้วสถานการณ์ก็ยิ่งแย่หนักลงไปอีก เมื่อ 'ปวิณ' นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของห้องที่หล่อและฮอตขนาดที่แค่ยิ้มก็ทำให้ผู้หญิงตบตีกันตายได้ ดันเปิดประตูเข้ามาเห็นสารรูปของฉันแบบเต็มๆตาเสียอีก สิ่งที่ทำได้จึงมีแต่การเก็บเศษใบหน้าของตัวเองแล้วหายตัวไปจากที่นั่น และลบทุกอย่างออกไปจากเมมโมรีให้หมดโดยเร็วที่สุด แต่ทว่า...
“ปะ...ปล่อยฉัน”
“วางใจเถอะ ฉันไม่ใช่สายข่มขืน ถ้าไม่ยินยอมพร้อมใจก็จบ”
“ถ้าฉันเชื่อก็โลกแตกแล้วย่ะ” ฉันขู่ฟ่อ แต่อีกฝ่ายไม่ได้เห็นอาการเหมือนเด็กงอแงในสายตาเลยแม้แต่น้อย ฉันจึงตระหนักแล้วว่าการเหวี่ยงใส่เขาไม่เป็นผลดีเลย จะตีโจรก็ต้องทำให้โจรตายใจ ฉันจึงเลือกใช้น้ำเสียงใหม่ แต่ก็อายมากๆ จนพูดตะกุกตะกักและหลบตาไปทางอื่น “ดะ...ได้โปรดเถอะค่ะ... ยะ...อย่างน้อยก็ขอเสื้อผ้าให้ฉันใส่ได้ไหมคะ... นะคะ”
“แล้วถอดเสื้อผ้าทำไม" เขาขำ แต่ฉันนี่สิ แทบจะแทรกแผ่นดินหนี!
****นิยายเรื่องนี้เป็นงานเก่าหมดสัญญา สนพ. อินเลิฟ และเคยวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊คแล้ว
ท่านใดที่เคยโหลดซื้อแล้ว สามารถรีเฟรชอัพเดทได้เลยค่ะ (เนื้อหาเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง)
ประเภทไฟล์
pdf, epub (สารบัญ)
วันที่วางขาย
11 กรกฎาคม 2559
ความยาว
232 หน้า (≈ 79,840 คำ)
ราคาปก
239 บาท (ประหยัด 16%)