รักที่รอคุณหมอที่รัก

“ใช่ค่ะ!”
เสียงตอบมาค่อนข้างดัง และแหลมสูงฟังสั่นสะท้าน
“สาวไม่อยากแต่งงานกับหมอจนๆ สาวเป็นเศรษฐีแล้วนี่คะ จะหาสามีรวย รูปหล่อแค่ไหน ก็ได้ทั้งนั้น แล้วมันเรื่องอะไรจะต้องมาเลือกแต่งกับ...ผู้ชาย ที่ดูถูกน้ำใจสาว เห็นสาวให้ความสำคัญกับเงินมากกว่าน้ำใจบริสุทธิ์ ครั้งแล้วครั้งอีก!”
“สาว...โธ่! พี่ขอโทษ”
ดวงตากลมโตในกรอบหน้างามที่กำลังเต็มไปด้วยหยดน้ำใสๆ คลอคลอง ทำให้ภาวันต์ได้สำนึก รีบก้าวเข้าไปหา แต่ถูกแหวเสียงดังจนต้องหยุดกึกอยู่กับที่
“อย่านะ! ไม่ต้องมาแตะตัวสาว จะไปทำงานก็ไปสิ แล้วก็ไม่ต้องมาพูดกับสาวอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งนั้น!”
นอกจากเสียงแหวอย่างเจ็บใจ ปลายแขนเรียวยังสะบัดให้พ้นจากมือหนาประกอบด้วยนิ้วยาวปลายเล็บเจียนมนสะอาด ที่เอื้อมมา ขณะน้ำตายังคลอหน่วย
“จะไม่ให้พูดได้ยังไงจ๊ะ” ภาวันต์พยายามจะไม่หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูแกมขบขันกับกิริยางอแงอย่างเด็กขี้งอน
“ไม่รู้ล่ะ” เขาพูดต่อเสียงนุ่ม “พี่จะคอยเฝ้าถามจนกว่าสาวจะใจอ่อน”
“ไม่ต้องมาพูดมาถาม ถึงพูดก็ไม่ฟัง ถามก็จะไม่ตอบ! ปล่อยเขานะ! ฮื้อ... หมออะไรรังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้”
เสียงตอนท้ายอู้อี้ เพราะนอกจากจะถูกรวบตัวไปกอดไว้แน่น ใบหน้าคมคายขาวสะอาดชวนมองยังก้มลงมาเคล้าเคลียใบหน้าเธอดื้อๆ
“นี่น่ะหรือไม่มีทางสู้ เล็บออกคม” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบชิดแก้มคางบางใส
“บอกให้ปล่อย อื๋อ....นี่แน่ะ! นี่แน่ะ!”
“อุย! พี่เจ็บนะ”
“ดี! เจ็บตายไปเลยยิ่งดี สาวเกลียดคนเจ้าชู้ยักษ์”
“เกเรใหญ่แล้ว!” เขารวบมือบางไว้มั่น “แล้วเรื่องอะไรมาว่าพี่เจ้าชู้ยักษ์ ในเมื่อพี่เจ้าชู้ก็แต่กับสาวของพี่คนเดียว”
“ยังกับเชื่อนี่! ไม่... อุ๊บ!”
เสียงร้องอุทานขัดอกขัดใจหายไปดื้อๆ เมื่อเรียวปากอ่อนช้อยนุ่มนวลถูกบดคลึงบางเบาก่อนหนักหน่วงเรียกร้องเอาความหวานหอมด้วยความรู้สึกดื่มด่ำโดยปากบางได้รูปที่กระด้างกว่า
แขนเรียวเล็กที่ยกขึ้นเตรียมผลักไส เปลี่ยนเป็นยกโอบรอบลำคอแข็งแรงช้าๆ