บ่วงร้ายสยบรัก

“พี่...ลำบากใจ ที่จะรัก...รินเหรอคะ” รินรดาพูดเสียงสั่นน้อยๆ อย่างไม่อาจกลั้น น้ำตาเริ่มเอ่อล้นอย่างเห็นชัด มันเจ็บปวดเกินกว่าจะเก็บเอาไว้ พยายามกลืนน้ำลายหวังจะกลืนน้ำตาลงคอให้หายไป กลับกลายเป็นหยาดใสๆ ไหลลงจากดวงตา
"มันไม่ใช่แบบนั้น รินเป็นน้องสาวเพื่อนสนิท พี่ลำบากใจมันแปลกๆ" หมอหนุ่มส่ายหน้าเหมือนพยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ หรือหาข้ออ้างกับตัวเองที่จะไม่หลงรักเธอ
"แปลกยังไงคะ" หญิงสาวไม่เข้าใจความซับซ้อนของสถานะ รู้แต่ว่าถ้าคนจะรักกัน ก็รักได้ถ้าใจอยากจะรัก ทีเขายังเคยรักเกล็ดแก้ว ทั้งที่เป็นเพื่อนร่วมงานกัน
"เรารู้จักกันมานานแล้วนะ พี่ว่า..." หมอหนุ่มผู้สับสนในตัวเอง ตอนนี้เหมือนจนแต้มกับคำพูด อารมณ์เมื่อครู่จางหายเมื่อรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป
"พี่ว่า...ว่า...ว่า...มีแต่พี่คิด แล้วรินล่ะ พี่คิดว่าพี่ริวจะคิดอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วความคิดรินล่ะ รินจะคิดแบบไหน ไม่มีใครสนเลยใช่ไหมคะ" รินรดาเอ่ยด้วยความอัดอั้นตันใจ
"ริน พี่...." เห็นหยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่งาม ชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกปวดร้าว เขาทำเธอร้องไห้อีกแล้วหรือ