เฟย์เนร่า ดวงตาแห่งตะวัน

“เฟย์เดี๋ยว!” พระสุรเสียงห้าวรับสั่งดัง เมื่อทอดพระเนตรพบร่างบางที่กำลังจะวิ่งหนี หลังดวงตาเธอพบกับพระองค์ที่ก้าวพระบาทโผล่พ้นขอบตัวอาคาร “เฟย์! ฟังกันก่อนนะ”
กระแสรับสั่งนั้นเว้าวอนมากมาย หากหญิงสาวก็ไม่อยากจะอดทนรับฟังสิ่งใดในตอนนี้ เธอทูลเสียงแผ่วและรีบหันหลัง เพื่อจะวิ่งหนีขึ้นบันไดข้างกลับสู่ด้านในคฤหาสน์ทันที “ขอพระราชทานอภัยเพคะ”
“ฟังฉันก่อนสิ ฉันอธิบายได้ เธอต้องฟังฉันก่อนนะเฟย์...” พระสุรเสียงห้าวรับสั่งรัวทรงก้มทอดพระเนตรศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีน้ำตาลแดง กลิ่นหอมอ่อนที่โชยขึ้นกระทบพระนาสิก ทำให้ทรงไม่สามารถควบคุมพระองค์ได้อีก
เจ้าหลวงรามิลทรงโน้มพระองค์ลงอ้าพระพาหาคว้าร่างบางมาใกล้ ก้มพระพักตร์ลงประทานจุมพิตแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางหยุดการดิ้นรน ยืนตัวแข็งนิ่ง มือเรียวที่ผลักไสพระอุระกว้างหยุดกึก เมื่อคล้ายอ้อมพระพาหาก็ทรงก้มพระพักตร์แนบศีรษะทุยสวยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมหอมกรุ่น
“ฉันขอโทษ...เธอโกรธฉันรู้ดี แต่เธอทำให้ฉันสบายใจ สนุก และทำอะไรได้อย่างที่ฉันไม่เคยได้ทำมาก่อนที่นี่ และทุกๆ ที่ที่เธอพาฉันไปเห็น ฉันมีความสุขเวลาอยู่กับเธอ อย่าปั้นปึงกับฉันเลยนะ ฉันขอร้อง...” กระแสพระราชดำรัสนั้นเรียบร้อยจนทำให้คนฟังนิ่งไปนาน
“หม่อมฉันคงไม่สามารถโกรธเคืองฝ่าพระบาทได้หรอกเพคะ หม่อมฉันเป็นเพียงผู้หญิงนวาระธรรมดา ที่โง่เขลา ดูคนไม่ออกว่าไม่ใช่เพียงคุณชาย ท่านชาย หรือทหาร หม่อมฉันไม่เคยทันความคิดใคร อย่างที่มีคำดูถูกมาจากคนบนบรรพต ของทีฆรัต...ว่าคนนวาระก็แค่ทางผ่าน...”
“เฟย์...ฉันไม่เคยคิดว่าเธอโง่เขลาเลยนะ เธอฉลาดกว่าหญิงใดที่ฉันเคยรู้จักมา...และเธอก็ไม่ใช่ทางผ่าน”
“อย่าทรงคิดจะรวบหม่อมฉันกลับไปอยู่ในพระตำหนักหลังของฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ต้องการไปเป็นเครื่องประดับบารมี หรือเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์เวลาทรงโมโหผู้ใดมา และหม่อมฉันไม่ใช่บรรณาการ...” หญิงสาวใช้โอกาสที่ทรงนิ่งงันกับคำทูลกล่าวของเธอผละออกมาจากอ้อมพระพาหาใหญ่ทันที