อนุชาย เล้าโลมรัก

ชาติก่อนเขาเป็นเพียงอนุชายที่ถูกลืม สุดท้ายถูกนางใช้เป็นหมากทางการเมือง ไม่เหลือสิ้นแม้ลมหายใจ
ครั้งนี้ เขาได้โอกาสกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาจะใช้ หน้าตาอันหล่อเหลาล่มแคว้นนี้ให้คุ้ม
เขาจะทำทุกวิถีทางให้นางรักเขา หลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น
เขาจะยื้อแย่งนางคืนมาจากบุรุษมากหน้าหลายตาเหล่านั้น
ครั้งก่อน ชู้รักของนางคนไหนสั่งสังหารเขา
ระวังตัวไว้ให้ดี!
*******************************************
หานเฟิ่งชิงสวมอาภรณ์สีแดงเลือดนก ตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดี ทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาเหนือสามัญของบุรุษผู้มาใหม่ สตรีเกือบทุกคนในที่นั้นล้วนตกตะลึงจนแทบหยุดหายใจ
มีเพียงเนี่ยหลันซาคนเดียวที่นอกจากตกตะลึงแล้วยังเกือบตกจากเก้าอี้อีกด้วย
“เพ้ย! นั่น! นั่น! พี่เฟิ่งชิงใช่หรือไม่” นางเบิกตากว้าง ขยี้ตาสองสามครั้ง สะบัดหัวไปมาอีกสองสามที แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ยังคงเป็นหานเฟิ่งชิงอนุชายของนางอยู่ดี
จื่อหลัวหันมองไปทางเวที แล้วก็ต้องตกใจไปพร้อมกับเจ้านายด้วยอีกคน
“ชะ….ใช่เจ้าค่ะ ถ้าคุณชายหานไม่มีฝาแฝดล่ะก็ ย่อมเป็นเขาแน่นอน”
“เขามีอาชีพเสริมขายตัวด้วยหรือ!”
จื่อหลัวแทบจะสำลักน้ำชาออกมา
“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวว่าคุณชายหานอาจจะแค่เพียงมาเล่นดนตรีก็เป็นได้ คุณหนูอย่าลืมว่าเขาทำการค้า บางทีสตรีสูงศักดิ์ในที่นี้อาจจะเป็นลูกค้าของคุณชายหานอยู่หลายคน คนทำการค้าย่อมต้องเอาใจลูกค้าเป็นธรรมดา”
“ชิ ลองแบบนี้ ค้าเนื้อสดล่ะสิไม่ว่า” เนี่ยหลันซาเบ้ปาก เวลาเดียวกันกับที่ชายหนุ่มบนเวทีเริ่มการแสดง
หานเฟิ่งชิงเป่าขลุ่ยเป็นทำนองเพลงแสนเศร้า ของศิลปินชื่อก้องที่ไม่ว่าใครก็ย่อมรู้จัก ชื่อเพลง บุรุษหมวกเขียวผู้ถูกลืม โดยมีชายหนุ่มผู้หน้าที่ขับร้อง ร้องเพลงประสานอยู่ด้านข้าง
เนื้อเพลงพร่ำพรรณาถึงสตรีที่ทิ้งสามีผู้ซื่อสัตย์ให้นอนเปล่าเปลี่ยวเดียวดายอยู่ที่บ้านตามลำพัง
ในขณะที่ตนเองไประเริงรักสนุกสุดเหวี่ยงกับชู้มากหน้าหลายตาอย่างสำราญใจ
ใบหน้าหล่อเหลาของหานเฟิ่งชิงเจือแววเศร้าโศกอย่างมิอาจปกปิด แม้แต่ดวงตาดำขลับดุจรัตติกาลก็คลอเคล้าไปด้วยหยดน้ำ
ช่างเป็นภาพที่สะเทือนใจต่อผู้พบเห็นยิ่งนัก
สตรีผู้นั้นต้องโฉดชั่วสักเพียงไหนถึงกระทำกับชายหนุ่มอ่อนแอผู้ยึดมั่นในรักเช่นนี้ได้!