แน่ใจนัก... ว่ารักท่าน

ดั่งสวรรค์เล่นตลกกับเฝิงอวิ๋นเหล่ย เมื่อเขาเดินทางกลับจากเมืองหนานจิ้งถึงเมืองจื่อซาน ก็ได้รับสารจากบิดาที่มาจากเมืองหลวง ข้อความในสารนั้นสั้นกระชับ และได้ใจความว่า

‘มารดาของเจ้า ไปตามหาลูกสะใภ้ที่ภาคใต้’


**********

“แม่นาง เจ้าไม่กลัวตายหรืออย่างไร ไยจึงกล้าวิ่งขวางหน้ารถม้าในระยะประชิดเช่นนี้”
“ข้าขอโทษ ข้าขอประทานโทษเจ้าค่ะ”
“เกิดสิ่งใดขึ้น”
“มีเด็กน้อยจะข้ามฝั่งถนน แต่ไม่รู้วิ่งมายังไงจึงมองไม่เห็นรถม้าของเราขอรับ ส่วนแม่นางผู้นี้คาดว่าคงเป็นมารดาของเด็กวิ่งที่ตามมา นางวิ่งขวางหน้ารถม้าเอาไว้อีกที ยังดีที่ข้ารั้งบังเหียนม้าได้ทันกาล”
“เจ้าหรือที่เป็นมารดาของเด็ก ดูแลเด็กอย่างไรจึงปล่อยให้เขาอยู่ใกล้อันตรายเช่นนี้ ช่างน่าสงสารเด็กจริง ๆ”
“ช่างเถิดต้ากู่ คนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เขาเอ่ยกับคนของตน ก่อนกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเก่า
“คราวหน้าเจ้าก็อย่าปล่อยให้น้องชายของเจ้าวิ่งตัดหน้ารถม้าผู้อื่นจนเขาเสียเวลาทำมาหากินอีกเล่า”

“ข้าเองก็หวังว่าคราวหน้าคุณชายจะไม่เร่งรีบจนไปชนใครอีกนะเจ้าคะ”

“ไปสืบเรื่องของนางมา”