ศัตรูแสนหวาน

“ฉันขอสาปแช่งคุณ ขอให้คุณไม่มีใครรัก แล้วถ้าบังเอิญโชคร้ายมีเด็กต้องเกิดมาเป็นลูกของคุณ ก็ขอให้เขาไม่รักคุณ ชาตินี้ทั้งชาติคุณจะต้องอยู่คนเดียวไปจนตาย!”

เขาคงไม่แยแสต่อคำสาปแช่งของเธอแน่ ถ้าไม่บังเอิญว่ากำลังจะมีเด็กที่เกิดจากเขาในท้องของเธอ

..........................................
“จะหวงทำไม ยังไงฉันก็เห็นมาหมดแล้ว แถมนอกจากเห็นแล้วยังทั้งจับ ทั้งจูบ แล้วก็ยัง...” ธามเอ่ยด้วยน้ำเสียงมีเลศนัยเมื่อกวาดสายตามองหญิงสาวไปทั่วร่าง
รติรสไม่รอให้เขาพูดจบต้องรีบขัดขึ้นมาเสียก่อน
“หยุดพูดเลยนะ”
“มันคือความจริงรติรส” ธามตอกย้ำเสียงเข้ม
“ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแน่” รติรสประกาศกร้าว มองเขาด้วยแววตาเจ็บแค้น
“ทำได้เหรอ ถ้าทำได้เมื่อคืนทำไมไม่ห้ามล่ะ เอาแต่นอนครางให้ฉันขี่ทำไม”
“หยาบคาย!” รติรสตัวสั่นเทาเพราะความโกรธ ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยนั้นไหวระริก เจ็บปวดกับคำพูดของเขาที่ไม่ต่างจากเป็นการตอกย้ำพฤติกรรมอันน่ารังเกียจของตัวเอง
“แล้วยังไง ถึงฉันจะเป็นยังไงเธอก็ต้องอยู่กับฉัน จนกว่าฉันจะเจอตัวไอ้เลวนั่นกับน้องสาวของฉัน”
“ไอ้เลวที่คุณว่านั่นเป็นพี่ชายฉันนะ”
“แน่นอน เพราะถ้าไม่ใช่ ฉันคงไม่มายุ่งกับเธอหรอก”
รติรสถึงกับสะอึกกับคำพูดของเขา ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้มาก่อนเลย แต่เธอจำเป็นต้องสนใจกับคำพูดของเขาด้วยหรือ คำพูดของคนใจร้ายพรรค์นี้ไม่ควรที่เธอจะต้องเก็บมาใส่ใจให้เสียอารมณ์ด้วยซ้ำ
“ฉันไม่พาคุณไปหรอก เก่งนักก็ไปเองสิ”
“ดี เธอไม่ไปก็ดี จะได้ไม่ต้องไปเห็นภาพอะไรที่มันไม่น่าดู”
“คุณหมายความว่ายังไง” เธอถามเขาออกมาทันควัน รู้สึกใจหายแปลกๆ
ธามมองตอบด้วยสายตาเย็นเยียบ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากแววตาเลยสักนิด
“ก็หมายความว่าถ้าฉันเจอตัวไอ้รพีเมื่อไหร่ ฉันไม่เอามันไว้แน่”