นักศึกษามาเลี้ยงเป็ด

ประธรรมเป็นนักศึกษา เขาเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุง
มุ่งสู่รั้วมหาวิทยาลัย ประธรรมเริ่มตั้งคำถามกับปัญหาสังคม
แล้วหัวสมองก็หนักเหนื่อย เขาหันเบนกูดเรือหางเสือเรือ
ไม่ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ……. กลับมาหาแม่ รุ่งเช้าวันใหม่ วันดีๆเขาเดินทางถึงบ้าน
……. ผมเกิดภาวะเครียดอีกแล้วครับแม่ …..ลุกพักกับแม่สักระยะหนึ่ง
……..ลองสร้างชีวิตดูว่าจะทำได้ไหม “ก็ได้กั้นตาข่ายมีเสาไม้ไผ่อยู่เป็นมุม
เขาสร้างคอกเป็ด….. เลี้ยงเป็ดสิบเอ็ดตัว….. สาวสาหร่ายในลำคลอง
ไปคลุกรำข้าว….. ซาวให้เป็ดกิน ได้ไข่เป็ดขายสิบห้าฟอง
เป็นรายได้สามสิบบาท มันไม่พอกิน ด้วยเขาไม่มีทุนให้สร้างคอกใหญ่
เดี๋ยวจะเป็นหนี้สิน ยังไม่บู่มบ่ามด้วยใจยังมุ่งเรียนอยู่ จะได้มีฐานเงินเดือน
……เรียนจบมีงานทำ สมัครสอบในสาขาที่เรียนให้ตรงสิทธิ์
แล้วประธรรมก็กลับไปเรียนหนังสือ จนจบการศึกษามีอยู่มีกินยกฐานะทางบ้านได้
ประธรรมมีลู่ทางของความเจริญไม่เสื่อมถอย เพราะนึกถึงแม่ได้