รักเช่นไร

“แก้วรู้ใช่ไหมว่าแพรวหายไปไหน” เค้นเสียงถามอีกครั้ง
แก้วเก็จสะบัดหน้ากลับมาตอบเสียงหยัน “แก้วจะไปรู้ได้ยังไงกันคะ ว่ายัยแพรวหายไปไหนดีไม่ดีอาจจะหายไปอยู่กับหนุ่มที่ไหนสักที่ ไม่ลองไปตามหาในโรงแรมม่านรูดดูบ้างล่ะคะ เผื่อจะเจอ”
“แก้ว!!!” ภูตะวันแทบจะคำรามออกมาเป็นไฟเผาร่างคนตัวเล็กให้เป็นจุน เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะปากร้ายได้เก่งฉกาจนัก
“ไม่ต้องมาเสียงดังกับแก้วนะ! พี่ภูรังเกียจแก้วมากนักหรือไงถึงได้ทำท่าแบบนี้” หล่อนต่อว่าเขาทั้งน้ำตาที่เขาเริ่มทำตัวออกห่างมากขึ้นทุกที หล่อนเดินไปฉุดแขนชายหนุ่มไว้แน่นไม่ให้ถอยห่างออกไปอีก
“แก้วเป็นเมียพี่ภูแล้วนะคะ ทำอะไรก็น่าจะให้เกียรติกันบ้าง” หล่อนแหวใส่หน้าคนตัวโตอย่างเหลืออดระคนน้อยใจ
ภูตะวันหันกลับมาเผชิญหน้าแก้วเก็จ ประกายตาลุกโชนไปด้วยดวงไฟนับร้อย แล้วกระชากเสียงใส่ “พี่รู้ว่าแก้วเป็นอะไรกับพี่ แต่พี่ก็รับไม่ได้เหมือนกันที่จะต้องร่วมชีวิตกับแก้ว หัดมีเหตุผลซะบ้างสิ เราไปด้วยกันไม่ได้”
.............................................................

“ผมจะจ่ายตอนนี้เลยก็ได้ แต่...”
คำว่า แต่ ของชายหนุ่มทำให้แพรวพรรณต้องเสียวสันหลังวูบขึ้นมาทันที ทำไมหล่อนรู้สึกหวาดๆ จนบอกไม่ถูกเหมือนกับกำลังมีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น บิดาและแม่เลี้ยงของหล่อนพร้อมทุกคนหันขวับมาจับจ้องชายร่างสูงที่กำลังตีเช็คในมือดัง แปะ แปะ อย่างสบายใจ
“ผมขอแลกกับคุณแพรวนะครับ”
คุณ!!! พิพัฒน์เข้าไปจับคอเสื้อเขย่าเต็มแรง ใบหน้าเข้มปั้ดอย่างโกรธจัด บุตรชายกับบุตรสาวต้องรีบเข้ามาแยกคนทั้งคู่จนเหนื่อย “คุณกลับ...ไป...เดี๋ยว...นี้เลย ก่อนที่ผมจะฆ่าคุณ” ตวาดไล่เสียงดัง
“พ่อคะ! หยุดเถอะค่ะ” แพรวพรรณร้องห้ามบิดาทั้งน้ำตา หล่อนคิดไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะมาซื้อหล่อนแทนเสี่ยเบิ้ม ทำไมเขาเลวขนาดนี้ หล่อนมองหน้าเขาทั้งน้ำตาก่อนจะหันมาดึงบิดาให้ออกห่างจากคนใจยักษ์พอสมควร ในเมื่อยังไงหล่อนก็ไม่พ้นจากการถูกขายอยู่แล้ว ถ้าเช่นนั้นหล่อนก็เลือกที่จะต่อลอง หากเขากล้าหล่อนก็พร้อมที่จะตกนรกตามเขาไปเลยทีเดียว
...........................................................