(แอบรัก)น่านนที

“แล้วคิดว่าไงล่ะ ที่นี่สะดวกจะตายว่าไหม คอนโดฯนี้ก็ของเฮียไม่มีใครมาขัดขวาง เราจะทำอะไรกันในนี้ก็ไม่มีใครรู้เห็น” น่านนทีโน้มตัวลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกัน เขาแกล้งแหย่เขมจิรายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เขมจิราหันหน้าหนีหลับตาแน่นทำให้จมูกโด่งของเขาชนเข้ากับแก้มใสเนียนนุ่ม มือเธอที่ยันอกกว้างเขาไว้ไม่ช่วยอะไรเลยเมื่อเขาจับมันออกอย่าง่ายดาย น่านนทียิ้มเขาเอาจมูกไปถูคลอเคลียแก้มของเขมจิราเล่นพลางสูดกลิ่นหอมๆของแป้งเด็กที่เขาชอบ
“คุณ ปะ…ปล่อยฉัน”เขมจิราตกใจที่โดนหอมแก้ม มือเธอทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือหัวด้วยมือหนาที่รวมไว้ด้วยมือเดียว
“ไม่..อีกตั้งนานกว่าจะถึงชั้นที่เฮียอยู่” น่านนทีกระซิบข้างหู ทำให้เธอขนลุกไปทั่วร่าง มือหนาลูบไล้สำรวจร่างเล็กผ่านเสื้อผ้า
“คุณมันทุเรศที่สุด ชอบฉวยโอกาส!” เขมจิราหันไปว่าให้
“แล้วทำไมเฮียจะฉวยโอกาสไม่ได้ ขิมชอบเฮียไม่ใช่เหรอ…”
“คุณ…!!!” เขมจิรารวบรวมแรงทั้งหมดผลักเขาออกจากตัว แล้วรีบเดินหนีไปอยู่อีกมุมของลิฟท์ กอดตัวเองแน่นมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เรื่องนั้นลืมๆมันไปไม่ได้หรือไง เธอยัง ‘เคยตั้งใจที่จะ’ ลืมมันเลย เขาจะพูดขึ้นมาอีกทำไม
“เฮียพูดผิดตรงไหนเราชอบเฮีย”
“มะ…ไม่ ไม่ชอบแล้วเลิกชอบไปนานแล้ว” เขมจิราบอกออกไป ไม่มองหน้าเขากลัวจะถูกจับได้ว่าที่บอกไปเมื่อกี้ไม่เป็นความจริง
“เงยหน้าขึ้นมา แล้วบอกอีกทีสิว่าเราเลิกชอบเฮียแล้ว”น่านนทีเดินเข้าไปไกล
“ไม่ ฉันบอกแล้วว่าไม่ชอบแล้ว ไม่ต้องมาถามอีก”เขมจิราไม่ยอมหันมามองเขา เธอมองตรงไปที่แผงตัวเลขไม่ยอมทำตาม
“แล้วเรื่องพวกนั้นฉันก็ลืมไปหมดแล้วด้วย! คุณไม่ต้องมาลื้อฟื้นขึ้นมาอีก” เขมจิรากัดปากตัวเอง มันควรจะลืมไปตั้งนานแล้ว
“ลืมงั้นเหรอ…”น่านนทีกำมือแน่น กรามบดเข้าหากันเขาอยากจะจับคนตัวเล็กมาลงโทษให้สาสม น่านนทีหลับตาลงระงับอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัวให้เย็นลงไม่งั้นเขาได้จัดการเธอในลิฟท์เป็นแน่
“คุณถอย…ออกไปสิ” เขมจิรายืนตัวลีบติดผนังลิฟท์ เมื่อน่านนทีเข้ามายืนเบียดตัวเธอ
“คุณจะทำอะไร” เขมจิราถามเสียงสั่นๆ