โหย (หิว) รัก

“อย่าบอกใครเด็ดขาดนะคะว่าเค้าใส่กางเกงในสีชมพู” เด็กน้อยรีบเอ่ยขอตาปริบๆ
“ได้ครับ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะครับ”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรเหรอคะ” เด็กหญิงแก้วกัลยาเอ่ยถาม
“โตขึ้นต้องแต่งงานกับพี่นะครับ”
“ทำไมต้องแต่งงานกับพี่ด้วยคะ”
“เพราะพี่เป็นคู่หมั้นของน้องแก้วไงครับ”
“คู่หมั้นคืออะไรเหรอคะ” เด็กน้อยถามอย่างไม่เข้าใจ
“โตขึ้นก็จะรู้เองครับ”
“ตอนนี้หนูก็โตแล้ว” เธอทำท่ายืดตัวให้สูงขึ้นแต่ยืดยังไงก็ไม่เท่าพี่ชายใจดีที่ช่วยเหลือเอาไว้
“ยังโตไม่พอ มาครับมาขี่หลังพี่” คเชนทร์นั่งยองๆ ลงตรงหน้า แก้วกัลยาปีนขึ้นไปบนหลังของเขาเพราะล้มเมื่อครู่ทำให้ปวดเข่าปวดแขนไปหมด คงปั่นจักรยานเองกลับไม่ไหว คเชนทร์หิ้วจักรยานคันเล็กๆ มาถือเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะแบกเด็กน้อยพาเดินกลับบ้าน
“พี่ชื่ออะไรเหรอคะ”
“คเชนทร์ครับ เรียกพี่ว่าเชนนะครับคนดี”
+++พี่หมอ อุ๊ย!”
เธอดึงเขาอีกรอบ เขาเสียหลักล้มลงมาทาบทับร่างบอบบางอย่างไม่ทันตั้งตัว
สายฟ้าที่ฟาดลงมาทำให้เธอได้สบดวงตาอ่อนโยน
ที่เต็มไปด้วยความปรารถนาคู่นั้นอย่างชัดเจน
คเชนทร์แนบริมฝีปากลงไปหา ครั้งนี้เธอไม่ได้เบี่ยงหลบ
แต่กลับสะท้านตอบรับการบดจูบของเขาด้วยริมฝีปากสั่นระริก
“กลัวเหรอครับ” เขาเอ่ยถาม คเชนทร์ถอนใจหนักๆ
สุดจะหักห้ามใจกับความปรารถนาที่คุกรุ่นรุนแรงอยู่ในห้วงอารมณ์ ณ ขณะนี้นัก
เขาบดคลึงปากของเธออย่างเรียกร้อง ปรารถนาเธอเหลือเกินในค่ำคืนนี้
มือของเขาเริ่มสัมผัสลูบโลม แก้วกัลยาครางแผ่วๆ
สายฝนห่าใหญ่ด้านนอกทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างฮวบฮาบ
เธอเบียดร่างกายเข้าหา
ตัวสั่นระริกเมื่อเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกจากกาย
ปลายลิ้นร้อนหนาของเขากวาดเลียไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอ
“เราเป็นคู่หมั้นกันแบบนี้ เคยมีอะไรกันหรือเปล่าคะ”
เธอเอ่ยถามออกไปอย่างอยากรู้
สติอันน้อยนิดกำลังบอกให้เธอร้องถามออกไป
“ไม่เคยครับ แก้วไม่อยากเห็นหน้าพี่เสียด้วยซ้ำ”
เขาตอบเสียงแหบพร่า เอาตามจริงไม่โกหกให้เธอยินยอมพร้อมใจ
“แล้วอุ๊ย! พี่หมอคือว่าแก้ว” เธอดันปลายคางของเขาออกห่าง
ในขณะที่เขากำลังซุกไซ้เข้ามาหา ปากร้อนจึงงับเลียฝ่ามือของเธอเล่น
แก้วกัลยาสะท้านคืนนี้เธอต้องตกเป็นของเขาจริงๆ ใช่ไหม