เด็กบ้านนาผวาผี

ผมเป็นเด็กบ้านนอกคอกนา เนื้อตัวมีแต่กลิ่นโคลนสาบควาย และหวาดผวาผีสางนางไม้มาตลอด กลัวอยู่ทุกคืน ยิ่งคืนเดือนมืดยิ่งเสียวไขสันหลังวาบๆ ดับตะเกียงเสียแล้ว บ้านนอกสมัยนั้นก็มืดตื้อไปหมด หมาเห่าหมาหอน ก็ผวานึกถึงผีที่มันอาจจะมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ที่ใต้ถุนเรือนอันมืดมิด มันคงจะเดินไปเดินมา เมียงๆมองๆขึ้นมาตามร่องไม้กระดานเรือน มันอาจจะกำลังมองหาเด็กสักคนที่ยังไม่หลับ นั่นก็คือตัวผมนี่แหละ ที่ถ้าคืนไหนยังไม่หลับตาลงเสียก่อนที่พ่อจะดับตะเกียง ก็จะนอนไม่หลับเอาเลยทีเดียว

แม่ลูกอ่อนหลอนหลอก
เด็กๆบ้านนอก สมัยก่อน 50ปีมาแล้ว ผมกับเพื่อนชวนกันไปจับจิ้งหรีดที่มันส่งเสียงขัน ได้มาก็เอามาเลี้ยงในกล่องไม้ขีด เอาไว้กัดกัน สนุกมากเลยทีเดียว ไม่ได้คิดถึงบาปบุญคุณโทษอะไรเลย
มีอยู่คืนหนึ่ง ผมนัดกับไอ้หมิงอ้วน ไปจับจิ้งหรีดกัน พอที่บ้านดับตะเกียงเข้ามุ้งนอนกันหมด พ่อนอนเป็นคนสุดท้าย ผมก็ปีนลงทางหน้าต่างอย่างเงียบกริบ ไม่ให้เกิดเสียง มุ่งหน้าไปที่ต้นตาลสูงหลังหมู่บ้าน อันเป็นที่นัดหมายกันทุกที
ไอ้หมิงเคยมารอ แต่คืนนั้นไม่เห็นร่างอ้วนของมันเลย กวาดตามองไปท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่างฟ้า ไม่เห็นมันอยู่ที่ตรงไหน
ผมส่งเสียงเรียกไอ้หมิงเบาๆ แต่ไม่มีเสียงขานรับ
“ไอ้หมิง เอ็งอยู่ไหน”
“อยู่นี่”
ได้ยินเสียงตอบมา งงๆ เพราะมองหาต้นเสียงแล้วไม่เห็นตัวเจ้าของเสียงเลย
“เอ็งอย่ามาล้อเล่น อยู่ไหน ไม่ต้องแอบ ออกมาเถอะ จะได้รีบไป”
มีเสียงหัวเราะอย่างน่ากวนโมโห
“ไอ้หมิง ไอ้บ้าเอ๊ย ไปกันเร็วๆ ออกมา ออกมา”
“อยู่บนนี้”
เสียงดังมาจากข้างบน แหงนมองบนต้นตาล
มีร่างหนึ่งเกาะอยู่บนนั้นช่วงกลางลำต้น ไปกอดอยู่ได้อย่างไรไม่เมื่อยหรือไง
“ลงมาเดี๋ยวนี้เลย เล่นอะไรก็ไม่รู้”
ผมกวักมือ
แต่ไอ้หมิงกลับทำในสิ่งที่เป็นตรงกันข้าม มันปีนป่ายโอบต้นตาลพาร่างขึ้นสูงไปอีก สูงขึ้นไปเรื่อยๆ
“ไอ้หมิง ไอ้บ้า ลงมา”
เพื่อนไม่ฟังเสียง ขึ้นสูงไปอีกจนถึงคอต้นตาลสูงลิบลิ่ว ผมแหงนหน้ามองคอตั้งบ่า
ไอ้หมิงคงจะเป็นบ้าไปแล้ว
จู่ๆร่างอ้วนๆนั้นก็ร่วงผล็อยลงมา