เห็นใจข้าบ้าง เทียนมีมี่ เล่ม 1

" ป้อนข้าซิ... " เสียงห้าวทุ้มนุ่มลึกนั้นกล่าว

" เจ้าคะ ข้ายินดีป้อนท่าน ..." นางกล่าวเสียงหวาน

หากยกชาส่งถึงปากท่านแล้วท่านไม่เรียกว่าป้อน...ท่านผู้นี้คงไร้สามารถยิ่งกว่าเด็กแล้ว...เช่นนั้นป้อนของท่าน เข้าขั้นทารกกระมัง...

นางจึงยกถ้วยน้ำชาเข้าปาก อมชานั้นไว้ คุกเข่าลงเบื้องหน้าสองมือทั้งจับบ่าทั้งสองข้างของเขาไว้ก่อนแนบริมฝีปากประกบปากผู้นั้น ส่งมอบน้ำชาหอมกรุ่นนั้นเข้าสู่ปากเขา
....นั่นแหละคือป้อน...เจ้าหมาป่าจึงยอมกลืนกิน....

นางทำดั่งมารดา....ป้อนอาหารทารกน้อยเช่นนั้น....
แต่แตกต่างตรงที่....เจ้าทารกหมาป่าหารู้คุณนางไม่ กลับทั้งบดเบียดขบกัดดูดดึงริมฝีปากนางและยังพยายามสอดแทรก ไล่ปลายลิ้นเข้าปากนางยื้อยุดฉุดดึงเล่น ไม่ยอมปลดปล่อยโดยง่าย กว่านางจะถอดถอนริมฝีปากหนีได้ให้ลำบากนัก....