ราชทูตบรรณาการ เล่ม 1 [นิยายวายจีนโบราณ]

“กระหม่อมยงไป๋เฟิ่ง ถวายพระพรไต้อ๋อง”


เสียงสุภาพเรียบเอ่ยกล่าว ดวงตาคู่งามยังหลุบลงต่ำ สาวเท้าเข้าไปหาช้าๆ ก่อนจะรวบมือประสานรับการเคารพอย่างให้เกียรติ

ยงไป๋เฟิ่ง ชื่อที่แสนไพเราะของเด็กหนุ่มบัณฑิตคนนี้ ไยจะจำไม่ได้…

อีกฝ่ายเสดวงตาไปมาเมื่อตนจับมือที่ประสานไว้ คงแปลกใจ กระนั้นเราสองคนที่ไม่ได้พบกันนาน พอเจอกันจึงหวนระลึกเรื่องที่เคยอยู่ต้าฮั่น นึกถึงรอยยิ้มจริงใจ การกระทำแสนสนิทสนม หรือความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เคยมอบให้ นึกห่วงใยในวันที่โลหิตย้อมกายบาง เสียใจที่เห็นน้ำตาอาบแก้มนวล ขณะที่ตัวเองผินกายจากไปดั่งคนเลือดเย็น

ขออภัยเท่าไหร่คงไม่เพียงพอ แล้วตอนนี้อีกฝ่ายกลับมายืนอยู่ตรงหน้า ตนถึงลืมสิ้นทุกอย่างแล้วจัดการโอบเอวเจ้าตัวเข้าหาอกอุ่นอย่างห้ามปรามไม่ไหว

ดวงตาสวยที่เคยหลุบต่ำตระหนกมองตรง กลายเป็นเราทั้งคู่มองหน้ากันโดยปริยาย ไม่นาน คนในอ้อมแขนก็เบิกตาโต

“เจ้า!…”

ไม่อยากให้พูดสิ่งใด ความโหยหาทำให้ปฏิกิริยาส่วนลึกระเบิดออก

ปากบางถูกครอบครองบดเบียดอีกฝ่ายซึ่งไม่ทันตั้งตัว ครางในลำคอพลางกอดรัดตัวบางพร้อมช้อนอุ้มแล้วพาไปตั่งเตียงก่อนวางลงอย่างทะนุถนอม การดับอารมณ์คิดถึงให้มอดมีแต่ต้องระบายออก และต้องเป็นเด็กหนุ่มคนนี้เท่านั้นที่สามารถระงับได้

ด้วยความที่เด็กหนุ่มตากหิมะจนเย็น แบบนี้ขอถือวิสาสะถ่ายทอดความอุ่นให้เสียเลย

มือเล็กดันไหล่ตนทุลักทุเล จึงหยุดตักตวงเร่งรีบเปลี่ยนมาอ่อนโยนลง ลูบมือตามช่วงแขนคนใต้ร่างปัดป่ายความหนาวเย็นที่เจ้าตัวประสบ พอคิดว่าเดินทางมาอย่างลำบาก มาถึงไม่ได้รับความสนใจ หากรู้แต่แรกว่าต้าฮั่นส่งใครมา มีหรือจะไม่ต้อนรับตั้งแต่ก่อนเข้าเขตเหนือ

ปล่อยอิสระให้ยงไป๋เฟิ่งโกยอากาศ เจ้าตัวจ้องมองตนอย่างตกใจไม่แพ้กัน แต่ก่อนจะถามสิ่งใดหรือพูดคุยยังขอเป็นภายหลัง

ละเมียดละไมช่วงชิมอวัยวะนุ่มอยู่เป็นนานและเด็กน้อยไร้การขัดขืนแล้ว เมื่อเลื่อนตัวจูบหน้าผากที่เริ่มอุ่นก็มองอีกฝ่ายด้วยความดีใจ

“ไป๋เฟิ่ง เจ้าคือไป๋เฟิ่งจริงๆ”

ก้มไปขบเม้มริมฝีปากล่าง กัดหยอกล้อเบาๆแล้วดูดดึงหลายหน ไล้มือตามกรอบหน้าสวยยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป ลุกขึ้นนั่งก่อนฉุดคนที่นอนราบเพื่อสำรวจต่อ พอเห็นว่าไม่ผิดเพี้ยนก็ดึงมากอดพลางจุมพิตแถวกกหูซ้ำๆ

“ชาตินี้ยังเจอเจ้าได้อีกหรือ ตัวข้าน่ะหรือ”

“อื้อ~”

“ไป๋เฟิ่ง ข้าปล่อยให้เจ้าตากหิมะตั้งหลายวัน หยางเกอผิดต่อเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า หนาวใช่ไหม เหนื่อยมากสินะ”

ถึงกับถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ของตัวเองสวมทับให้คนตรงหน้าอีกชั้น คอยถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ซึ่งลืมสังเกตุไปอย่างว่าสายตาที่เด็กน้อยบัณฑิตใช้มอง นอกจากตกใจจนพูดไม่ออก ยังเต็มด้วยความเคือง

ยงไป๋เฟิ่งระงับอาการของตัวเอง เตือนว่ามาทำหน้าที่ราชทูต ได้แต่กำมือเข้ากับอาภรณ์ไว้

ถึงอย่างนั้น ก็เหลือเชื่อว่าคนที่เคยเป็นศิษย์พี่จอมปลอมดันเป็นเจียงไต้อ๋อง…หยางเกอ ศิษย์พี่ ไต้อ๋อง ใบหน้าภายใต้หน้ากากที่เห็นในค่ำคืนนั้น ทั้งหมดล้วนเป็นคนเดียวกันทั้งสิ้น…

ควรจะรู้สึกแบบไหนก่อนดีหรือ

ความคิดแล่นชนไม่ทันไรกลับต้องมาถูกคนตรงหน้าช่วงชิงจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพลงปาก กวาดต้อนลิ้นของตนไปมาก่อนจะสัมผัสผิวเนื้อบริเวณปลายคาง เสียงลมหายใจบุรุษคนนี้ทำเอาขนแขนตั้งอันไม่ได้เกิดจากความหนาวของหิมะ

เสียงชื้นแฉะแตะโสต ยิ่งมองอีกฝ่ายที่พยายามรุกไล้ก็ยิ่งใจเต้น ครั้นพอเบี่ยงกายหมายจะออกจากการรัดรึง แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกลับรวบแน่นกว่าเดิมจนสะโพกเกยบนหน้าขาแกร่ง


“บัณฑิตยงไป๋เฟิ่ง งามทั้งนาม งามทั้งตัว หยางเกอเหมือนฝันเลย…”