ดวงหทัยจอมทมิฬ

“คุณ…จะฆ่าปิดปากฉันเหรอ” เธอเบียดตัวกับพนังพิงจนตัวลีบ ท่าทีตื่นตระหนก ผิดกับยาซีมที่ตอนนี้ฮอร์โมนกลัดมันมันเดือดพล่าน ยิ่งได้กลิ่นหอมๆ ที่ติดปลายจมูกตั้งแต่วันนั้น ทำเอาเขาร้อนรุ่มทุกครั้งยามคิดถึงร่างนุ่มๆ ที่แนบชิดยามพยุงช่วยเหลือ

“ถ้าดื้อจะทำโทษด้วยปากแล้วฆ่าด้วยไฟ…” เขาหยุดไว้แค้นั้นเพราะกลัวเธอตื่นตระหนกกว่าเดิม เท่านั้นแหละมาลีวัลย์ยกมือปิดปาก นั่งตัวแข็งทื่อจนกระทั่งเขาหัวเราะในลำคอขณะนั่งตัวตรง จากนั้นไม่นานเครื่องบินโบอิ้งส่วนตัวของชีคยาซีมก็พาเธอเหินฟ้าจากแผ่นดินแม่สู่แผ่นดินใหม่ ที่รายล้อมไปด้วยความงดงามของพื้นทราย สายตาคมมองหญิงสาวด้วยแววตาอ่อนโยน อุ้งมือใหญ่เอื้อมไปจับมือบางที่วางอยู่ข้างตัว นิ้วหัวแม่มือนวดคลึงไปบนหลังมือนุ่มเบาๆ ดวงตาประสานกันระยะกระชั้นชิด

เมื่อเครื่องบินอยู่ในระดับความสูงปกติ ยาซีมก็ปลดเข็มขัดของตัวเอง แล้วเอื้อมไปปลดให้เธอด้วย แต่มาลีวัลย์ดันมือหนาไว้ไม่ให้เอื้อมผ่านหน้าไป

“ไม่ต้องค่ะ ฉันทำเป็น”

“รู้แต่อยากทำให้ อย่าดื้อ อย่าสั่งเพราะผมได้อยู่ในฐานะที่คุณจะสั่งได้” และคนที่ไม่เคยฟังใครก็เอื้อมไปปลดเข็มขัดให้ มาลีวัลย์หน้างอง้ำ