มนตรากัลปพฤกษ์ ๒

เขาชูแหวนสีน้ำตาลลงยาที่ทำจากไม้จันทร์หอม ลวดลายบนแหวน เป็นรูปช่อดอกมะขามที่เอนเอียงเลื้อยระดะรอบวงอย่างสวยงาม กลีบ ดอกค่อนข้างหนาหากดูพลิ้วไหวราวดั่งล้อเล่นลม ตรงกลางดอกประดับด้วยเพชรน้ำงามกระจ่างใสเม็ดเล็กระยิบยับทั่วทุกดอก


        ดอกมะขามช่อช้อ    ระย้า ไหวไหว

        ดุจดั่งเจ้าขวัญตา      มิ่งหล้า

        แม้นกิ่งดอก บ่ งาม   สู้แข่ง เขาอื่น

        หากแต่ใจพี่ข้า         จ่อเจ้า เรียมเอย


เขาช้อนมือของเธอขึ้นมาอย่างแสนถนอมและสวมแหวนนั้นลงที่นิ้วนางข้างซ้าย

“ไปเรียนมานิดหน่อยตอนออกตรวจงานต่างจังหวัด ฉันตั้งใจทำให้ตั้งแต่ตอนที่ฉันตาบอด กะจะให้นานแล้วแต่ไม่มีโอกาสซึ้งสักที..” เขายิ้มละมุน ใบหน้าแดงเลือดฝาดราวกับว่าไม่เคยจีบสาวมาก่อนทั้งที่โชกโชนมานักต่อนัก

“กลีบดอกนี่ฉันตั้งใจทำให้หนาหน่อยเพราะรู้ว่าเธอมันยัยซุ่มซ่าม ฉันกลัวว่ามันจะหักซะก่อน”

“บ้า! ใครซุ่มซ่าม” ในเวลานี้เธอแทบจะพูดอะไรไม่ออก หัวใจซาบซ่าน อิ่มเอิบและตื้นตันไปหมด

“ให้ชื่อแหวนวงนี้ว่า..” เขายื่นหน้าไปใกล้กับหูพรมจูบที่ข้างแก้มก่อนจะกระซิบแผ่ว

“ช่อมะขาม..ฉันรักเธอ..แต่งงานกับผมนะครับ”