บันทึกลับการเดินทางคนโรคจิต ตอน ล่องเรือสำราญ

"สวัสดีค่ะ คุณเบสนั่นเอง" เธอพูดทักทายกลับ ก่อนจ้องมองผมที่หยุดนิ่งไป ก่อนพูดกับผมต่อ
"คุณเห็นหมดแล้วสินะคะ คงสงสัยสินะว่าทำไมฉันมายืนร้องไห้แบบนี้ น่าอายจังเลยนะคะ"
"ไม่มีอะไรน่าอายหรอกครับ บางครั้งคนเราก็มีเรื่องไม่สบายใจจนต้องปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจะได้สบายใจขึ้น"
"นั่นสินะคะ แต่นั่นก็บางครั้ง กับบางคนอย่างที่คุณพูด สำหรับฉันต่อให้น้ำตามันจะไหลออกมาสักเท่าไหร่ มันก็ไม่ดีขึ้นหรอกคะ"
"คนอย่างฉัน ไม่มีอะไรดีขึ้นกว่านี้อีกแล้ว"
คำพูดที่แฝงความเจ็บปวดอยู่ลึกๆภายในใจแบบนี้ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมเอะใจอีกครั้ง ผมยังจำภาพตัวเองได้ดี ความทรงจำเมื่อครั้งหลังทานยา และได้คิดย้อนกลับไป ความรู้สึกที่มองทุกสิ่งเป็นความเจ็บปวดเมื่อครั้งผมยังมีความรู้สึกหดหู่และซึมเศร้าอย่างรุนแรง หรือสายตาของโต้งเมื่อครั้งมาพบเจอผมก่อนออกมาเดินทางท่องเที่ยวกัน รวมทั้งในวันแรกเมื่อตอนอยู่ที่เรือนี้ แววตาแบบนี้มันไม่ต่างกันเลย
"ชีวิตคนเรา มันมีทั้งช่วงที่ดีและช่วงที่แย่ แต่เมื่อมาอยู่ในช่วงที่แย่ แล้วจงเชื่อเถอะครับว่าสักวันมันจะดีขึ้น"

คำเตือน
1.นิยายเรื่องนี้เป็นการเดินเรื่องของตัวละครสามตัวเท่านั้น และเดินเรื่องผ่านการสนทนา ผ่านเรื่องเล่าของพวกเขา ในฉากไม่กี่ฉากในเรือสำราญ
2.นิยายนี้อิงจากเรื่องจริง จากประสบการณ์จริงของผู้เขียน (อาการป่วยของผู้เขียน) ซึ่งได้ถ่ายทอดมาเป็นตัวละครตัวหนึ่ง ไม่ได้คัดลอกดัดแปลงมาจากที่อื่น
3.นิยายเรื่องนี้ถ่ายทอดจากประสบการณ์เจ็บป่วย ไม่ได้อิงหลักการทางการแพทย์ ผู้ต้องการความรู้อย่างแท้จริง สามารถติดต่อแพทย์เพื่อขอคำปรึกษาได้
4.นิยายเรื่องนี้บทบรรยายเยอะ เป็นเรื่องเล่าหลักๆของตัวละครเอกในเรื่อง คนไม่ชอบการเดินเรื่องแบบนี้อาจจะข้ามไปได้ครับ