วุ่นวายจัง

เขาที่เจ้าสำอางกับเธอที่ร่าเริงสดใส
เมื่อทั้งคู่ได้มาพบกัน ในวันที่แสนจะวุ่นวาย
ความรักของทั้งคู่จึงเริ่มขึ้น


วุ่นมองชายแปลกหน้า ด้วยท่าทางที่ชักจะเริ่มรำคาญ เขาจะเอายังไงกันแน่นะ เรื่องมากอย่างกับผู้หญิง แต่ก็คนต่างถิ่นอ่ะเน๊าะ ทำไงได้ เธอบิดกุญแจรถดับเครื่องอีกครั้ง เพื่อหันมาจ้องมองชายต่างถิ่น ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ว่าไงคะคุณ?"
"ถ้าผมเอารถจอดไว้แบบนี้ มันจะไม่เป็นอะไรเหรอครับ ผมหมายถึงรถของผม มันจะไม่หายใช่ไหม?"
"คะ...คุณพูดว่าอะไรนะ? เสียงฝนมันดัง ฉันฟังคุณไม่ถนัดเลย"

ด้วยฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เสียงแวดล้อมเริ่มดังรบกวนหนักขึ้น ทำให้วุ่นตระโกนถามชายแปลกหน้า เพื่อให้เขาพูดมันซ้ำอีกครั้ง
เคนจิก็ตระโกนออกเสียงให้ดังขึ้น เพื่อให้เสียงของเขาดังพอ แข่งกับเสียงฝนที่ดังไปทั่วบริเวณตอนนี้ได้

"ผมถามว่า...ถ้าผมจอดรถทิ้งไว้ รถผมจะหายไหมครับ มันจะไม่หายไปใช่ไหม"
"ออ...ไม่หายหรอกค่ะ"
"แล้วคุณมั่นใจได้ยังไงว่ารถผมจะไม่หาย"
" ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยได้ยินเรื่องลักขโมยเลยนะ เคยได้ยินแต่มีคนชอบเอาศพมาทิ้งไว้อ๊ะ แถวนี้มันห่างตัวเมืองไม่ค่อยเจริญ ต้นไม้เยอะ ยิ่งตอนมืด ๆ นะเปลี่ยวมาก...ไฟทางก็ไม่มี ไม่ค่อยมีรถผ่านหรอกคุณ มีแต่พวกรถสิบล้อ"

วุ่นพูดอย่างเน้นเสียง ก่อนจะแอบสำลักขำอย่างอดไม่ได้ เมื่อชายแปลกหน้า พอได้ฟังที่เธอพูด ก็มีท่าทีระแวงหันรีหันขวางอย่างกับตุ๊ดเพราะความกลัว