บ่วงรักแสนเสน่หา

“โทรหาพี่นะ ถ้าเลิกเรียนแล้ว” ชายหนุ่มคว้ามือบางขึ้นมาจุมพิต
พิชญาวีเบนหน้าหนีออกนอกหน้าต่างแต่สัมผัสและลมหายใจร้อนๆ ที่ปะทะกับหลังเธอของเธอทำให้ร่างกายของเธอปั่นป่วนขึ้นมาจนน่าตกใจ
“ค่ะ” รีบรับปากพี่ชายสุดหล่อ ก่อนจะลงจากรถด้วยความรู้สึกวาบหวามยามกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“อย่าเพิ่งน้ำอิง” ลูซเลื่อนกระจกด้านคนนั่งข้างคนขับลงมาทำให้พิชญาวีชะงักฝีเท้าเดินถอยหลังสามก้าวยื่นหน้าหาคนเรียก
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
คนเป็นพี่ยกยิ้มมุมปาก ก่อนเอ่ยถ้อยคำที่พาให้หัวใจคนฟังสั่นคลอนจนควบคุมไม่อยู่
“อย่าลืมคิดถึงพี่”
รถคันโตเคลื่อนออกไปแล้วแต่พิชญาวีกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม หญิงสาวไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลยกระชับหนังสือในอ้อมกอดไว้แน่นราวกับมโนภาพว่าเป็นเขา