รุ้งรัญจวน

เพราะเกิดเหตุการณ์ผิดฝาผิดตัวขึ้นในคืนนั้น จึงทำให้ความรู้สึกของคนสองคนเปลี่ยนไป จากความเอ็นดูเพราะเป็นเพื่อนลูกสาวก็กลับกลายเป็นความพิศวาสขึ้นมาแทน เขากับเธอต่างกันทั้งอายุและสถานะ แล้วเขาจะทำเช่นไรดี ในเมื่อหัวใจกับร่างกายมันร้องเรียกหาแต่แม่สาวน้อยคนนี้คนเดียว!

“อาปั้นเป็นอะไรคะ อาปั้น...อาปั้นคะ”
ฝันหวานของสุทธินัยกระเจิดกระเจิงหายหมดเมื่อถูกสาวน้อยข้างกายเขย่าแขนแรงๆ ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ ลืมตาขึ้นมองนางในฝันของตัวเองตาปรอยเพราะอารมณ์หวามยังค้างอยู่
“อะไรเหรอ” เขาถามเสียงแหบพร่าเล็กน้อย
“อาปั้นเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หนูได้ยินเสียงอาปั้นคราง อาปั้นหนาวเหรอคะ”
“อาน่ะเหรอคราง” เขาขมวดคิ้วมุ่น
“ใช่ค่ะ”
สุทธินัยมองหน้าหวานของรุ้งพรายแล้วรู้สึกอับอายยิ่งนัก นี่เขาเผลอตัวร้องครางออกมาเลยหรือนี่ อาการหนักแล้วไอ้ปั้นเอ๋ย...
“ใช่ อาหนาวเหลือเกิน ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ก็หนาวสั่นขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว” เขาพูดเสียงสั่นๆ พร้อมยกแขนขึ้นกอดอกและทำตัวสั่นไปด้วย สาวน้อยที่อ่อนกว่าทั้งอายุและเล่ห์เหลี่ยมจึงหลงกลเข้าโดยง่ายเพราะเป็นห่วง
“แล้วจะทำยังไงดีล่ะคะ เอาอย่างนี้แล้วกัน อาปั้นเอาเสื้อเชิ้ตตัวนี้ไปใส่ก็แล้วกันนะคะ” รุ้งพรายทำท่าจะถอดเสื้อเชิ้ตออกให้ สุทธินัยจึงรีบรวบมือบางเอาไว้
“ไม่ต้องๆ หนูรุ้งใส่ไว้เถอะ”
“แต่ว่าอาปั้นหนาว”
“ถ้าหนูเป็นห่วงกลัวว่าอาจะหนาว ถ้าอย่างนั้น...อาขอกอดหนูจะได้ไหม”