สัญญาร้ายมาเฟียจอมบาป

เมื่อมีเหตุให้ต้องจากกัน โดยมีสัญญาว่าจะกลับมาอีกครั้ง แต่ผ่านไปสองปี เมื่อได้มาเจอกันอีกครั้ง เขากลับจำเธอกับลูกไม่ได้ แถมกำลังจะเข้าประตูวิวาห์ กับผู้หญิงอีกคน

“หยุดเดี๋ยวนี้!!”
เสียงทรงอำนาจเรียกเด็กชายวัยห้าขวบเสียงดัง มัลคอมเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วดึงเครื่องบินบังคับของเล่นที่เขามอบให้เด็กแฝดมาสดๆ ร้อนๆ ในมือของเด็กชาย
มาร์ตินตัวสั่นงันงกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนายใหญ่ของที่นี่ คนที่เคยเป็นพ่อที่ใจดี แต่ตอนนี้ไม่ต่างจากปีศาจร้าย
“ต่อไปนี้อย่าทำตัวเหลือขอแบบนี้อีก คิดจะทำดีกับเด็กแฝดเพื่อจะขูดรีดอย่างนี้ใช่ไหม”
น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อได้รับคำดูถูกจากคนเป็นพ่อ เขาไม่เคยทำตัวเหลือขอกับใครข้อนี้เมื่อก่อนคนเป็นพ่อรู้ดี แต่ตอนนี้คงจะลืมไปหมดแล้ว
“มาร์ติน!!!!”
“แม่...” เด็กชายถลาเข้าไปสวมกอดมารดาแล้วมองคนที่กำลังต่อว่านิ่ง น้ำตาได้หยุดไหลไปแล้ว เหลือแต่ความโกรธที่ถูกพ่อต่อว่า
“เธอมาก็ดีแล้ว ต่อไปนี้ช่วยดูแลลูกชายเธอให้ดีด้วย อย่าปล่อยให้ไปเที่ยวขอของคนอี่น อย่างนี้อีก!!” มัลคอมต่อว่าหญิงสาวตรงหน้าอย่างรุนแรง
“ฉันขอโทษแทนลูกชายด้วยนะคะนายน้อย ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอี...”
ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดี มัลคอมก็เดินจากไปทันที โดยมีสายตาของหญิงสาวมองตามด้วยความเจ็บปวดเกินจะบรรยาย

--------------------------------------------------------------------------------
ร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนเหยียดขาบนเก้าอี้ริมสระกว้าง ทำให้ผู้มาใหม่แปลกใจเล็กน้อย อัปสรสุดาแอบมองสามีด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ วันนี้คุณมัลคอมของเธอยังคงดูหล่อเหลาและแข็งแกร่งเช่นเดิม สัดส่วนมีกล้ามเป็นมัดๆ เรื่อยลงมาที่เอวสอบและส่วนสงวนที่ถูกปิดด้วยกางเกงว่ายน้ำ ซึ่งเป็นอาภรณ์เพียงตัวเดียวที่เข้าใส่ ทำให้เธอนึกหวงขึ้นมา ดีที่กางเกงไม่ได้สั้นอะไรมากมาย ไม่อย่างนั้นเธออาจจะหึงจนหน้ามืดแน่ๆ
เขาหลับตาพริ้มท่าทางเหนื่อยล้า วันนี้ไม่ใช่วันหยุดเสียด้วย มัลคอมไม่สบายอะไรหรือเปล่าถึงได้ลางานมาแบบนี้ เพราะความเป็นห่วงจึงเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ด้วยความโหยหา เข้าไปใกล้หมายจะแตะใบหน้าหล่อเหลาที่แสนคิดถึง เกือบจะสัมผัสแล้วแท้ๆ แต่มัลคอมกลับลืมตาตื่นขึ้นมาเสียก่อน
“ทำอะไร!”มัลคอมตกใจเล็กน้อย เมื่อลืมตาตื่นกลับเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดมาแอบมองเขาตอนหลับ เธอไม่ได้ถอยหนีไปให้ห่างอย่างที่ควรเป็น แต่กลับส่งแววตาคิดถึงและโหยหามากล้นส่งมาให้ และนั่นมันทำให้เขาเกิดอาการร้อนวูบวาบมีอารมณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกาย
“ขอโทษค่ะ ดิฉันเอาขนมมาให้”
“เท่าที่รู้ มันไม่ใช่หน้าที่เธอไม่ใช่เหรอ เราเคยๆกันแล้ว ฉันรู้ดี แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว และฉันจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ อีกอย่างตอนนี้ฉันมีคนรักเป็นตัวเป็นตน เธอก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ ถ้าฉันไม่มีใคร ฉันคงตอบสนองเธอฟัดเธอตอนนี้เดี๋ยวนี้แน่ๆ”ว่าพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมมาสวม
“ขอโทษค่ะ คุณคิดมากแล้วนะคะ ฉันอาจจะคิดถึงคุณแต่รู้ค่ะว่าตอนนี้คุณมีคนรักแล้ว...”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาคิดถึงฉัน”คำว่าไม่มีสิทธิ์ของมัลคอมมันแทงใจของเธอจนเจ็บ พร้อมมีน้ำตารื้นออกมา
“เธอร้องไห้”
“เปล่าค่ะ ลมมันแรง ฉันก็เลยแสบตานิดหน่อย” มัลคอมไม่เชื่อที่หญิงสาวพูดแน่นอน แววตาเศร้าๆที่มองมา ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบไปด้วย
“พี่มัลคอมคะ”
เสียงพลอยใสที่เรียกอยู่จากทางด้านหลังทำให้มัลคอมได้สติ รีบถอยห่างจากร่างเล็กของแม่ครัวขนมหวานแล้วลุกขึ้นไปหาพลอยใส อัปสรสุดามองด้วยความปวดร้าวแล้วเผลอไปสบตากับพลอยใสโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งสองสบตากันนิ่งจนในที่สุดเป็นอัปสรสุดาที่ต้องหลบสายตาแล้วจากไปเงียบๆ โดยมีพลอยใสมองตามจนสุดทาง