ชะตาสวรรค์บันดาลรัก

‘เฟยเซียง’ คือเทพดอกเหมยกุ้ย ผู้ดำรงตำแหน่งหนึ่งในแม่ทัพสวรรค์ทั้งแปด หลังจากบาดเจ็บจากสงครามครั้งใหญ่ระหว่างแดนสวรรค์และแดนปีศาจจนทำให้เสี้ยววิญญาณส่วนหนึ่งหลุดหายไป นางจึงจำต้องลงไปยังแดนมนุษย์เพื่อตามเศษเสี้ยววิญญาณนั้นคืนมา…

แต่จากที่คิดว่าจะใช้ชีวิตพักร้อนอยู่ในแดนมนุษย์อย่างสงบสุขจนกว่าร่างมนุษย์ของตนจะหมดอายุขัย กลับมีใครคนหนึ่งเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของนางจนแผนการที่วางเอาไว้พังไม่เป็นท่า!

เขาคือ ‘เซียวเฟิงเสวี่ย’ ราชองครักษ์หนุ่มผู้ชอบตีสีหน้าเย็นชาเวลาพบนางอยู่เป็นนิจ แต่เหตุไฉนตัวเขากลับชอบเข้ามาข้องเกี่ยวกับนางอยู่ร่ำไป ยิ่งเมื่อเกิดคดีสะเทือนขวัญที่นางจำต้องเข้าไปพัวพันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก็ยิ่งทำให้ทั้งสองผูกพันกันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น…

********************************************************************
เฟยเซียงปรือตาค่อยๆ ลืมขึ้นด้วยความงัวเงีย มองลอดผ่านรอยแยกของม่านเตียงไป แลเห็นแผ่นหลังของบุรุษผู้หนึ่งกำลังยืนสวมเสื้ออยู่

ความเคลื่อนไหวของหญิงสาวหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตกใจจนตาเบิกกว้างเมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในหัว

คนงามรีบร้อนหันกลับมาสำรวจสภาพของตนเองก็พบว่าบัดนี้นางสวมใส่เพียงเสื้อตัวในสีขาวสะอาดสภาพหลุดลุ่ยจนเผยลาดไหล่เนียนที่มีผ้าพันแผลสีขาวให้เห็นรำไร

นางรีบกระชับคอเสื้อเข้ามา สมองครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

หญิงสาวจำได้ว่าตนเองโดนลากไปร่วมงานเลี้ยงเพื่อไปสอดแนมกับเซียวเฟิงเสวี่ย จากนั้นทั้งคู่ก็โดนฝั่งนั้นจับได้ โดนไล่ล่าจนตนเองได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องแห่งนี้

เขาสารภาพรักกับนาง แล้วนางก็ลากเขามาจูบ จากนั้น...

ในหัวสมองของหญิงสาวพลันปรากฏภาพฉากบางฉากขึ้นมาที่ไม่ปะติดปะต่อกัน

ชายหนุ่มตอบรับสัมผัสของหญิงสาวอย่างดูดดื่มลึกซึ้ง และหลังจากที่ทั้งคู่ผละริมฝีปากออกจากกัน เฟยเซียงกลับผลักเขาลงบนเตียงนอนก่อนที่จะตามขึ้นไปคร่อมทับเขาเอาไว้

ม่านเตียงทั้งสี่ถูกปลดลงมาด้วยการสะบัดมือเพียงครั้งเดียวของหญิงสาว

‘น...นี่เจ้าจะทำอะไรน่ะ’ หญิงสาวไม่ตอบ เพราะร่างกายมันเรียกร้องเพียงแค่ให้สัมผัสเขามากขึ้น มากขึ้น เท่านั้น

‘ท่านอยู่นิ่งๆ เป็นเด็กดีเถอะนะ’ กล่าวจบหญิงสาวก็พยายามปลดเปลื้องเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกอย่างไม่ปรานีปราศรัย จนกระทั่งแผ่นอกหนั่นแน่นปรากฏสู่สายตา

‘เดี๋ยวๆ’

ภาพในหัวปรากฏเพียงเท่านี้

“ไม่หรอก มันต้องเป็นแค่ฝันแน่ๆ ฮ่าๆ” ใช่ไหม หรือไม่ใช่ โอ้ย มันน่าอายมากถึง
จะเป็นแค่ความฝันก็เถอะ

ยิ่งประกอบกับสภาพของนางในตอนนี้ สภาพเตียงนอนแบบนี้ ผ้าห่มที่กระจัดกระจายไปทั่ว ผ้าปูที่นอนที่ยับย่นจนไม่เป็นสภาพเดิมแบบนี้

ข้าคงนอนดิ้น ใช่ ข้าแค่เป็นคนนอนดิ้น!

“ตื่นแล้วอย่ามัวแต่นอนอยู่เลย ลุกขึ้นมาดื่มยาเถอะ”

เซียวเฟิงเสวี่ยที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว หันกลับมาบอกหญิงสาว แต่นางกลับดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าจนมิด ตอนนี้นางไม่มีหน้าไปสู้กับเขาสักนิด ยิ่งถ้าเรื่องเมื่อคืนเป็นความจริงนั่นแปลว่า

นางจับเขากินเรียบร้อยแล้ว?