หงส์และมังกร

หงส์และมังกร ภาค เสี่ยวจื่อเย่ว

เรื่องราวในอดีตของ เสี่ยวจื่อเย่ว ผู้นำตระกูลเสี่ยวรุ่นก่อน ที่มีอายุ78ปี แต่หน้าตากลับไม่เปลี่ยนไปจากวัยหนุ่ม (เสี่ยวจื่อเย่วเป็นพี่ชายเสี่ยวหาน เสี่ยวหานคือท่านปู่ของเสี่ยวจิ่นหยาง จากเรื่อง มังกรล้อมกิเลน)


++++++++++

กลางดึกที่อากาศหนาวเย็นของฤดู ผมนอนกอดร่างกายที่ซูบผอมของตัวเองอยู่ข้างถนน พยายามให้ความอบอุ่นกับ เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป บนโลกที่โหดร้ายใบนี้
"อึก" ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เพราะท้องที่มันแสบร้อน จากน้ำย่อยในกระเพาะที่เริ่มกัด ตามระบบของร่างกายที่ต้องการอาหาร
"ถ้ามันตายง่ายขนาดนั้น ฉันก็คงไม่ต้องทรมานแบบนี้" น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยพลางลูบท้องที่หิวไปด้วย ก่อนจะยันกายลุกขึ้นนั่ง พลางกวาดดวงตาใสมองไปรอบๆในเวลา01.16น.

กายซูบผอมพยุงตัวขึ้นจากพื้นด้วยความอยากลำบาก ขาเรียวพลันก้าวเดินไปตามทางในความมืด เพื่อหวังว่าจะมีใครสักคน ที่กินอาหารเหลือไว้บ้าง จะได้กินเพื่อไม่ให้แสบท้องไปมากกว่านี้


ผมเดินตามทางมาเรื่อยจนถึงภัตตาคารแห่งหนึ่ง ที่ตกแต่งหรูหราเหมาะแก่คนทีร่ำรวยจะเข้ามาดื่มกิน
ภัตตาคารหงส์
"เฮ้อ ถ้าเข้าไปในนั้น คงโดนเตะออกมาแน่" น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยพลางก้มมองสภาพตัวเอง เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ทั้งสกปรกและขาด ด้วยสภาพแบบนี้ แค่เดินไปหน้าร้านก็ถูกไล่ออกมาแล้ว
"ฮ่าฮ่าฮ่า รับรอง คืนนี้พี่จะจัดให้จนเธอไม่อยากกลับบ้านเลย" น้ำเสียงหนาเอ่ยขึ้นด้วยความอารมณ์ดี ก่อนจะเดินออกมาพร้อมผู้หญิงอีกสองคนที่เดินขนาบข้าง
"เสี่ยวจื่อเย่ว นายไม่สนใจน้องๆพวกนี้บ้างหรอ" เจ้าของเสียงหนาหันไปพูดกับอีกคน ที่เดินตามมาด้านหลัง ผมจึงหันไปมองตามสายตาเจ้าเล่ห์ที่กำลังมองใครอีกคนอยู่

กายแกร่งก้าวเท้าออกมาจากภัตตาคารหงส์ เจ้าของใบหน้าหล่อคมยกยิ้มขำไม่ใส่ใจ ก่อนจะปรายตาคมดุหันมามองผม ที่ยืนมองเขาอยู่ก่อนแล้ว เมื่อสายตาคมดุคู่นั้นมองจ้องมาที่ผม พลางยกคิ้วขึ้นสูงข้างหนึ่ง ผมจึงยกยิ้มหวานโชว์เขี้ยวให้ชายคนนั้น จึงทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อคมหยุดชะงักนิ่งไปพักหนึ่ง สายตาคมดุจ้องมองผมนิ่งไม่ละสายตา

ผมยิ้มให้เขาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหมุนกายหันกลับไปยังที่ที่ของตัวเอง
"เดี๋ยว!" เสียงทุ้มเข้มของคนด้านหลังเอ่ยรั้งผมไว้ คิ้วเรียวพลันขมวดเข้าหากันแน่น ก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียงที่ได้ยิน
"ไปอยู่กับฉัน" สิ้นคำพูดของอีกคน ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าหล่อคมไม่มีการฉายแววแห่งการล้อเล่น สายตาคมดุคู่นั้นจ้องมองมาทางผมอย่างจริงจัง

+++++++++++

“ยอมแพ้แล้วหรอ ท่านหง” เพียงน้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นภายในห้อง ผมก็สะดุ้งตกใจรีบหันไปมองทางต้นเสียง
จื่อเย่วนั่งไขว้ขาอยู่ตรงมุมห้อง ก่อนจะยันกายขึ้นเติมความสูง ก้าวเดินตรงมาทางผม ซึ่งกำลังก้าวถอยหลังเพื่อหนีความใกล้ชิด
“กลัวฉันหรอ?” คนตรงหน้าเอ่ยถามพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่ดูน่ากลัวสำหรับผม
“มีธุระอะไร” ผมทำใจดีสู้เสือด้วยการเอ่ยถามออกไป พยายามไม่ให้เสียงมันดูสั่นกลัว ซึ่งจื่อเย่วได้แต่ยกยิ้มขำในลำคอ
“ถ้าฉันบอกว่าเลือดนาย จะให้ฉันมั้ย” ผมยืนนิ่งจ้องหน้าจื่อเย่วด้วยความคุกรุ่น
“หึ ตั้งแต่ที่นายช่วยฉันไว้ข้างถนนคืนนั้น ในหัวนายคงวางแผนไว้หมดแล้วสินะ” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามคนตรงหน้า ผมพยายามกดอารมณ์ความเจ็บปวดไว้ให้ลึกที่สุด เพื่อไม่ให้จื่อเย่วรู้ ว่าความจริงแล้ว...ผมรักเขา ตั้งแต่วันที่จื่อเย่วเอ่ยชวนผมให้ไปอยู่ด้วย
ไม่มีวันให้รู้...ต่อให้ถึงวันที่ฉันใกล้ตาย
ก็ไม่คิดที่จะบอกออกไป
“ใช่ ทุกอย่างฉันว่างแผนไว้หมด ตั้งแต่ได้เจอนายคืนนั้น” คำพูดของจื่อเย่วสร้างความเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไร ความจริงจากปากของคนคนนี้ ทำให้ผมหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง หัวใจที่เจ็บช้ำอยู่แล้วตอนนี้มันเจ็บจนไม่เหลือชิ้นดี ไม่มีแรงที่จะเต้นต่อไป ทุกอย่างที่จื่อเย่วทำ ก็เพื่อต้องการเลือดของผม เขาต้องการความเป็นอมตะ
“ฉันไม่ให้” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยกดต่ำในลำคออย่างเอาเรื่อง ซึ่งพอจื่อเย่วเห็น ก็ยกยิ้มชอบใจกับท่าทางของผม กายแกร่งก้าวเข้ามาใกล้

+++++++++++

ตุ้บ! ผมทรุดกายลงเพราะทรงตัวไม่ไหว จื่อเย่วที่อยู่ใกล้ๆรีบพุ่งตัวเข้ามารับผมไว้
“...เชี๋ยนหยวน” น้ำเสียงทุ้มเข้มฟังดูสั่นไหว พอๆกับสายตาคมดุที่เคยน่ากลัว แต่บัดนี้มันกับคลอไปด้วยน้ำใสตรงขอบตา ฝ่ามือหนาสัมผัสใบหน้าผมแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าผมจะเจ็บ
ทางหมิงอวี๋ เมื่อเห็นร่างของผมทรุดกายลงต่อหน้า มือหนาที่จับปืนพลางหล่นลงพื้น สายตาอ่านอย่างสั่นไหว พร้อมกับน้ำตาใสที่หยดลงโดยไร้เสียงร้องไห้
“ฉัน...ฉันขอโทษ” น้ำเสียงหนาเอ่ยพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ผมปรายตาไปมองหมิงอวี๋พลางยกยิ้มให้บางๆ
ก่อนจะหันกลับมามองจื่อเย่ว ที่ดูไม่เหมือนเสี่ยวจื่อเย่วที่ผมรู้จัก พลางยกมือเรียวขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อคมของคนตรงหน้า ก่อนจะสะดุดกับกำไรหยกขาวที่ไม่รู้ว่าจื่อเย่วใส่ให้ตอนไหน ฝ่ามือหนาที่ใส่กำไรหยกขาวไว้ยกขึ้นกุมทับหลังมือเรียว สายตาคมดุจ้องมองผมพร้อมน้ำตาที่หยดลงบนใบหน้าเนียน
“ฮึก...อยู่กับฉันก่อน” น้ำเสียงทุ้มเข้มสั่นเครือเพราะน้ำตา ผมไม่ได้ตอบคนตรงหน้า แต่เลือดที่จะกัดฟันคมกับริมฝีปากตัวเองให้ได้เลือด ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบจื่อเย่วแผ่วเบา ผมกดจูบอยู่แบบนั้นนานจนไม่รู้เวลาผ่านไปแค่ไหน ก่อนจะค่อยๆผละริมฝีปากเปื้อนเลือดของตัวเองออก พลางยกยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนให้อีกคน
“นายจงมีชีวิต...อึก ที่แสนทรมาน เพื่อชดใช้...อึก”
ให้กับความรัก...ที่ฉันให้นาย