เสพติดรักประจักษ์ใจ

กระเป๋าที่ใช้ต้องแบรนด์เนม เครื่องสำอางค์ต้องระดับเคาร์เตอร์แบรนด์
รสนิยมหรูหรามาเห่าไม่เกรงใจเงินในกระเป๋าแบบนี้ สาวมหาลัยแบบ วีดา จะทำยังไงละนอกจาก ขายตัว…..
—————————
“เราไปดูหนังกันต่อไหมครับ”

“มีธุระอื่นต่อเหรอครับ” เขาเห็นเธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถาม

“เปล่าหรอค่ะ วีแค่กลัวจะดึกเกินไป”

หืม คิ้วหนาเลิกขึ้นให้แน่ใจว่าตัวเองฟังไม่ผิด ที่บอกว่ากลัวดึกฟังดูไม่น่าเป็นไปได้ สองคืนก่อนที่พบกัน ถ้าเดาไม่ผิดอย่างเธอน่าเป็นนักเที่ยวตัวยงด้วยซ้ำไป ถ้าบอกว่ามีนัดกับเพื่อนต่อยังดูน่าเชื่อถือเสียกว่า

ทำดีมาตลอดมื้ออาหารแต่ดันมาตกม้าตายตอนจบ เธอเกือบทำให้เขาเชื่ออยู่แล้วว่าเธอเป็นเด็กดีคงแก่เรียน แต่ตำรวจอย่างเขาไม่เคยเชื่อใครเพราะคำพูด

แต่ถึงอย่างไร คืนนี้เธอก็เป็นคู่เดตที่สวยโดนใจและเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าเบื่อ งั้น...เขาจะทำเป็นเชื่อเธอ ด้วยการยอมเล่นตามเกมนี้แล้วคอยดูว่ามันจะไปถึงไหน

“ผมส่งถึงบ้านแน่นอนครับ ไม่ต้องห่วง” เขายกมือปฏิญาณสามนิ้วจนวีดาก็หลุดขำออกมา

“ถ้าสาบานขนาดนี้ วีก็ต้องตกลงแล้วล่ะค่ะ” ”

ชายหนุ่มน้อมรับ ก่อนจะเรียกพนักงานมาเช็กบิล วีดากำลังจะหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาจ่าย เตชัชก็ชิงจ่ายก่อน เธอจึงรีบท้วง

“ให้วีจ่ายเถอะค่ะ วีเป็นคนชวนคุณมาเลี้ยงข้าวตอบแทนนะคะ”

“ไว้มื้อหน้าแล้วกันนะครับ” เขารับบัตรเครดิตคืนจากพนักงาน เมื่อเขาจัดการเสร็จสรรพวีดาก็ต้องพยักหน้ายอมอย่างเสียไม่ได้ แต่กระนั้นตอนเดินเคียงคู่กันออกจากร้านเธอก็แอบยิ้มกรุ้มกริ่ม

ตามสโลแกน อิ่มจัง ตังอยู่ครบ

เตชัชพาเธอมาขึ้นรถยนต์คันหรู วีดาตื่นเต้นจนเนื้อเต้นไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ขึ้นรถหรูขนาดนี้ ผู้ชายที่เคยมาจีบเธออย่างมากก็แค่รถเก๋งญี่ปุ่นธรรมดา

ถึงเขาจะเคยแต่งงานมาแล้วแต่ภรรยาเขาก็เสียชีวิตไปนานแล้ว ที่สำคัญเขาหล่อและรวยมาก ดีกว่าผู้ชายทุกคนที่เคยจีบเธอมาทั้งหมด

ดีนะที่เธอไม่เชื่อน้ำส้มและแนนนี่ เธอไม่ต้องไปยืนทำงานพริตตี้ให้ปวดขา ไม่ต้องไปนั่งกินข้าวกับเสี่ยแก่ๆ ที่แนนนี่หาให้ มันต้องแบบนี้แหละ ค่อยสมที่เธอจะยอมเปลืองตัวหน่อย ในเมื่อเขาเป็นถึงเจ้าของรถเบ็นซ์ ทั้งยังถือการ์ดทอง

หญิงสาวแอบยกมือร้องเยสในใจ นี่สิ รวย รวย ของแท้